In the middle of somewhere©

De reikwijdte van het begrip ‘regenseizoen’ dringt eindelijk tot me door. Na een maand van vochtige hitte en eraf en toe een bui in Phnom Penh en Kampong Cham, toont de monsoen hier in de provincie Mondulkiri haar minder vriendelijke kant. Ze huilt tranen met tuiten in de vorm van voortdurende slagregens en beukt met zware windstoten de statige palmbomen krom. De zon laat zich intimideren door haar humeur en warmt de lucht op tot een maximum van 18 graden in de middag.
Afgezien van de palmbomen, is het een beetje zoals een slecht getroffen dag op fietsvakantie in Nederland, alleen extremer.
De weg van Kampong Cham hiernaartoe is onder grote constructie. Grote delen zijn recent geasfalteerd, aan andere delen wordt gewerkt. De chauffeur liet enkele indrukwekkende staaltjes stuurmanskunst zien op deze stukjes, waarbij de 4x4 op momenten horizontaal weggleed. Dit gebeurde gelukkig niet op het stuk waar de weg zelf was weggegleden het dal in. Al met al een interessante reis.

Vijf uur na vertrek uit Kampong Cham, ontvouw ik mezelf uit de auto, bedekt onder een laagje modder, als deze stopt voor ons schitterende hotel in Sen Monorom. Hier wacht ons een aangename verrassing: we hebben een warme douche! Met dit weer een erg aangename luxe. Minder blij wordt ik als ik mijn tas open, die vanwege ruimte tekort, op het dak was vastgesnoerd. Mijn flightbag blijkt niet bestand tegen de voortdurende regen en al mijn kleren zijn doorweekt, zelfs de modder heeft zijn weg gevonden door de naden van mijn tas heen! In een hoopvolle poging hangen ze nu (drie dagen later) nog te drogen, maar vanochtend was ik toch veroordeeld tot mijn net-niet-meer-doorweekte spijkerbroek. Zelfs de anti-muskietenspray doet de muffe lucht niet verdringen, dus ja, ik moet hier stinkend door het leven. Dat kan, want niemand gaat naar kantoor vandaag. Dat is dan weer de andere kant van werken in de tropen: regen betekent een vrije dag :). (Ssssjjjj, begin niet over thuiswerken, de stroom is toch uitgevallen.)

Hoe Sen Monorom, de hoofdstad van de provincie en mijn thuis voor de komende twee jaar, eruit ziet blijft nog een in regensluiers gehulde verrassing. Hoewel het leven hier nu aardig stilligt, hebben we de welwillendheid en gastvrijheid van de bevolking en andere VSO’ers al mogen genieten. Achterop de motors zijn we door de VA’s (Volunteer Assitents, oftewel de onvolprezen vertalers) door het hele dorp rondgeleid op zoek naar huizen. Dit in flapperende, plastic poncho’s, waarvan iemand ooit besloten heeft dat ze alleen gemaakt worden in babyblauw, banengeel, knalroze of WK-oranje. Merk op: de capuchon gaat op Cambodjaanse wijze onder de helm.

Tussen de druppels op mijn vizier door zie ik met name groen en rood. Groen van een rijke flora en rood van de nu alles bedekkende modder. Toch zijn de grotere straten hier verrassend genoeg bedekt met een laag asfalt, enkel momenteel afgetopt met een modderstroom. De straten hier zijn naamloos, maar er is er één die onofficieel ‘hoofdweg’ heet, met de rotonde aan het hoofd ervan en restaurantjes langs de rand. Eén van deze restaurantjes is, zoals we later zullen leren, eigendom van de Amerikaanse Bill, die zijn etablissement de toepasselijke naam ‘The middle of something’ heeft gegeven. (Van daar dus de titel en nee, die is dus niet orgineel, thanks Bill!)

Voor de storm begon hebben we op maandag en dinsdagmorgen kennis kunnen maken op onze werkplek: het Provincie Kantoor van Onderwijs. Kom je vanuit de onderwijspraktijk werken in een ontwikkelingsland zoals Cambodja, heb je een kantoor! Voor mij nog steeds enigszins onwennig. Charlotte, de andere vrijwilliger uit Engeland die hier voor een jaar is en in gemeenschap betrokkenheid zal werken, en ik brengen onze eerste uren op kantoor lezend door in de stukken die onze voorgangers hebben achtergelaten. Zoveel werk is hier al verricht en zoveel werk ligt er nog op ons te wachten! Ik krijg de kriebels om aan de slag te gaan: scholen te bezoeken, plannen te maken, maar dat moet nog even wachten.
Vergadering hier, overdracht daar, ontmoeting met het hoofd van het Provincie kantoor van Onderwijs, ontmoeting met het hoofd van Basisonderwijs in de provincie, ontmoeting met het hoofd van het Districtkantoor van Onderwijs... Allemaal ‘chum reap sues’ en hoofdknikken en verder stelt het nog niet zoveel voor, maar het wordt nu wel allemaal wat realistischer. Het werken hier, wat ik precies zal gaan doen en met wie.

In de middag kwam het leukste: de huizenjacht!
Dus trekken we onze blauwe en roze plastic zakken weer aan en springen we achterop de motors. We zien heel wat, variërend van hout tot cement, van geverfd tot kaal, van heel duur tot redelijk. Allemaal met mogelijkheden, tot we op een hoger gelegen asfaltweg komen, met een mooi uitzicht over het dorp (waarschijnlijk, als het niet regent) en we daar stoppen bij een kennis van één van de VA’s. Hij wijst ons een honderd meter verder. Daar tussen de bananenbomen en andere fruitsoorten die ik alleen nog maar hier heb gezien, loopt een paadje omhoog naar een houten trap. De cementen palen houden een blauwgeverfd huis omhoog met een rode, houten veranda rondom. Voor de ingang is de veranda verbreedt tot een balkon waar de orchideeën in halve kokosnoten wiegen in de wind. De luiken voor de ramen zijn dicht, maar na een tijdje wachten komt de landeigenaresse met de sleutel. Binnen is het huis, zoals de buitenkant doet vermoeden: netjes, licht en afgewerkt. De overactieve klusser die dit huis onder handen heeft genomen, heeft zelfs bedacht een muur in de slaapkamer te behangen met vinyl, passend bij het motiefje op de vloer. De landeigenaresse, die zelf voor een NGO werkt, is bereidt de huurprijs te laten zakken tot wat wij kunnen betalen en zal de gaspit in de keuken in orde brengen. Perfect!
Te perfect. We zijn immers met twee. En zo groot is het ook weer niet om het te delen. Charlotte heeft flink wat heimwee en paniekaanvallen achter de rug. Ze heeft moeite met het aanpassen hier en komt haar cultuurshock moeilijk te boven. Dit is haar argument om een plek te vinden waar ze zich thuis voelt. En hoewel ik dit huis klaarblijkelijk ook zie zitten, heb ik geen zin om mezelf in de eerste week als ‘zielig’ of ‘dodelijk gemeen’ op te stellen, dus voor mij is de huizenjacht nog niet voorbij, als we allemaal vermoeid en natgeregend, maar voldaan aan een warme kop koffie zitten.
Diezelfde middag doet zich een mogelijkheid voor. Megan (een VSO-er die hier een jaar is en in november vertrekt) heeft dit schattige houten huis aan het meer en hoewel de prijs omhoog gaat, er komt een part-time huisgenoot in. Met deze huisgenoot zijn er mogelijkheden voor de nodige werkzaamheden en voor extra luxes zoals een warme douche, een tweede balkon met uitzicht op het meer en misschien zelfs een oven!
Nu maar afwachten hoe de onderhandelingen gaan verlopen, maar waarschijnlijk heb ik mijn plekje hier in Sen Monorom gevonden!