(T)huisdieren

Eigen huis en geen haard (niet nodig hier) brengen de nodige ‘thuis’ gevoelens met zich mee. Al bleek snel dat mijn dagelijkse rituelen enigszins aan wijzigingen onderhevig zijn. Hoe kan het ook anders.

Om 6.00 uur open ik mijn ogen in het ochtendlicht. Ik ben er nog niet uit of ik wakker ben geworden van de spelende kinderen, blaffende honden, de kraaiende haan of de chemische geur van brandend plastic. De zwarte rookwolken trekken aan mijn slaapkamer raam voorbij en zijn dik genoeg om waar te nemen door het muskietengaas heen. Dat van zichzelf al een bijzondere, muskietenweerhoudende geur heeft. Het brandende plastic is mijn afval van de vorige dag, plus dat van de familie die beneden woont. Geen verantwoorde afval verwerking hier. Tot zo ver de goede bedoelingen.
Ik kruip onder mijn muskietennet door en schudt de muizenkeutels van mijn schone kleren. Toch eens informeren naar een kat. In de keuken zet ik een ketel kraanwater op en begin vast aan mijn ontbijt. Iemand heeft me verteld dat zelf yoghurt maken heel simpel is met wat melk en een basisyoghurt. Zonder koeling blijft deze echter niet lang goed, maar vandaag geniet ik nog van een kommetje muesli uit Phnom Penh met dit melkmengsel. Wat je al niet leert waarderen na twee maanden van miesoep.

Na mijn ontbijt is het water aan de kook. Mooi, tijd voor ‘ de douche’. Een cementemmer gevuld met (regen- en grond)water uit de tank achter mijn huis staat altijd klaar naast het toilet als spoel water en doet nu dienst als bad. Met het warme water uit de ketel is de tempratuur aangenaam en met een plastic steelpannetje spoel ik het water over me heen. Gaat prima. Na de voetenscrub (ongelooflijk hoe vies je voeten hier worden van de kleverige, oranje grond) een nieuw keteltje water voor de thee, dit keer uit de tank mineraalwater op de tafel. Tegelijk ook goed voor het tandenpoetsen en het flesje dat mee gaat naar het werk.
Netjes voor werk met gewassen en gemodelleerd haar is daar de helm om het allemaal weer teniet te doen. Hoe de Khmer dat doen is mij nog steeds een raadsel. Die blijven op de één of andere manier netjes, schoon en gemodelleerd met motortransport en helm. Een vaardigheid die ik nog moet leren.
Op de motor naar kantoor, het is maar een paar kilometer, maar zelfs voor een paar honderd meter pak je de motor. Dat hoort nou eenmaal zo en hé ik wil toch integreren :)

Op kantoor hebben we eerst een teamvergadering. Al goed en wel, maar versturen van notulen over het World wide web waar we een vermogen voor betalen lukt niet. Internet ligt plat. Goed, nieuwe plannen schrijven voor volgende week. En dan is het al lunchpauze. Dus togen we wederom op de motoren (kapsel is nu toch al opgegeven) en gaan naar de markt voor lunch. En voor boodschappen, want vanavond is er een housewarming in mijn stulp.
Thuis gekomen staat mij een verrassing te wachten. Met het naar binnen gaan in de keuken kriebelt er iets op mijn voet. Terwijl ik de irritante mier wegkrijg, valt mijn ook op het aanrecht. Een plastic zakje met suikerklontjes is normaal een stilstaand object. Dit plastic zakje met suikerklontjes trilt van de bedrijvigheid van honderden mieren. Vijftien minuten, een heleboel liters water en een halve fles chloor later liggen de mieren met de rest van de suiker op de afval-verbrand-hoop en lijkt mijn keuken weer enigszins schoon. Weer een les geleerd.

’s Middags een schoolbezoek, dus wederom op de motor de heuvels in. De uitzichten zijn adembenemend. Dit is mijn woon-werk-verkeer, dat kan veel slechter. De heuvels zijn stijl en de weg is geasfalteerd. Deze combinatie zou het mogelijk moeten maken voor mij als semigevorderde motorrijder. Met collega Charlotte achterop is het echter een ander verhaal. Mijn kleine motor mag een temperamentvol ding zijn, met dit gewicht op het zadel steigert hij in protest. Proberend te redden wat er te redden valt schakel ik naar één, maar vergis me en doe dit via drie. De sprong die de motor maakt wordt onze ondergang. Het voorwiel komt los en zonder Charlotte, maar met mij nog aan de hendels draait de motor de lucht in. Charlotte komt terecht op de fijne geasfalteerde weg en ik probeer de motor weer onder controle te krijgen. Dit lukt. Als de motor eindelijk stopt is alleen nog het kermen van Charlotte te horen.

We worden meteen onthaald in een huis aan de kant van de weg. Een kapsalon zo blijkt het. De enige kamer van het huis/de kapsalon is voorzien van een morsige matras op de grond waar we Charlotte met enige moeite opkrijgen. Hevig in paniek ligt ze te snotteren wat bijdraagt aan een schuldgevoel aan mijn kant. De eigenaresse van de kapstoel komt met een potje tijgerbalsem aanzetten. Hét medicijn tegen alles moet je weten dus ik smeer Khmer medicijn en voer Charlotte westerse pijnstillers. Ze voelt zich wat slapjes, kan ik niet even een colaatje halen? Natuurlijk.

Er wordt een truck gehaald door een bevriend koppel en met hulp van de vertaler gaan we naar ‘ het ziekenhuis’ (lees: medische post) voor een röntgenfoto na een telefoontje met de VSO-hulp-lijn. Aangekomen bij het ziekenhuis, hijsen we Charlotte uit de auto. Ze zit net op een bankje als duidelijk wordt dat het röntgenapparaat vandaag kapot is. Dus hijsen we Charlotte weer terug in de auto. Onze vertaler weet een nieuw geopende privékliniek (lees: redelijk gesorteerde apotheek met drie bedden en een röntgenapparaat, op de tweede verdieping). Dus rijden we naar de hoofdstraat die open ligt vanwege de aanleg van de hoofdweg door het centrum. Over een wiebelig plankje escorteren we Charlotte de twee meter brede goot waar het drainagesysteem wordt aangelegd. De foto wordt boven genomen. Met een enigszins verbazende kwiekheid klautert Charlotte de trap op. We kunnen maar beter zeker zijn. Er worden twee foto’s genomen: van de nek en van de rug en vijf minuten later hangt Charlotte binnenstebuiten op de lichtbak, haar foto’s wel te verstaan. Niks te zien, gelukkig, maar na deze kennismaking met de inrichting van de kliniek nemen wij ons allen stellig voor hier nooit een been te breken.

’s Avonds zijn er de housewarming drankjes in dit geval een goed middel tegen de schrik. Ik heb behalve de muis, de mieren en de hond van de benedenburen nog een huisdier: de gekko. Een bijzonder groot en dik exemplaar van zo’n 25 centimeter lang, komt elke avond tegen het balkon plakken en doet zich daar de hele nacht tegoed aan een buffet aan muggen, vliegen en andere rondvliegende en springende organismen. Het stel dat ons hielp met de auto komt ook en nemen hun zoontje Joshua mee dat net twee is geworden. Met een vader uit Sri Lanka, een moeder uit Engeland en een jeugd in Cambodja heeft dit jongetje een multiculturele samenleving in zichzelf. Een auto is een ‘ laan’ in Khmer en wat hij in Sri Lankaans zegt weet ik niet. Over de gekko is hij echter erg duidelijk: ‘ Go Gekko, go!!’

Tevreden lig ik in mijn bed deze avond. Ondanks de röntgenfoto moet Charlotte voor de verzekering toch naar Phnom Penh, maar de pijn wordt al gauw minder. De avond met de housewarming drankjes was gezellig en de dag al met al geslaagd.
De gekko blijft, ook na de herhaaldelijke verzoeken van Josh. De gekko, de muizen, de mieren, de huilende honden in de nacht… het hoort er allemaal bij en het went.

Ik ben al weggedommeld als ik niet veel later wakker schrik van knagende herrie in mijn slaapkamer. Ik heb een nieuw huisdier: de rat!