Mummy

Gaat er wel eens een week voorbij waarin er niets gebeurd in Mondulkiri?
Er komen vast een heleboel maanden, voornamelijk in het regenseizoen, waarop ik hier volmondig ‘ja’ op kan zeggen. Het is nog geen regenseizoen.

Deze week begon als een redelijk gewone week. ’s Ochtends een schoolbezoek, ’s middags een bezoek van een schooldirecteur aan ons kantoor om het ‘School improvement plan’ (het school verbeterplan) onder de loep te nemen en te updaten, zodat het subsidiegeld op tijd kan worden opgestreken. Nodig, als je bedenkt dat de pannen met elke storm van het dak waaien en de gemeenschap wil helpen bij het bouwen van een put. Een put op het schoolterrein kan in westerse oren nogal willekeurig klinken, maar een put betekent water voor de toiletten (wat de kans vergroot dat oudere meisjes naar school blijven gaan), de schooltuin en de donderdag schoonmaak. Daarbij kan de schooltuin, mits goed onderhouden, nog een leuk zakcentje voor de school opleveren.

Een goed dagprogramma dus en ik heb er zin in als ik ’s ochtends op mijn motor stap. We zijn weer vrienden, mijn motor en ik. Ondertussen hebben we al heel wat moeilijke wegen en omstandigheden samen doorstaan. We gaan op weg naar Pu Loung, een dorpje met voornamelijk oorspronkelijke Pnong-bewoners, ongeveer een half uur rijden van Sen Monorom. De weg is goed, de zon is nog niet zo heet. Een kudde koeien graast naast de weg. Zo idyllisch, dat je bijna Heidi ziet rondhuppelen. Niet in de echte wereld, daar staat het noodlot op het punt van toeslaan.

De koe laat haar huid trillen om de vliegen te verjagen en richt haar aandacht op dat ene plukje gras net iets verder, maar vast veel smakelijker. Nu ze de stap uit de koeienformatie heeft gemaakt, kan ze net zo goed doorgaan, want daar… Daar, aan de andere kant van de weg, dat gras moet vast nog veel lekkerder zijn. Het gras roept haar, het lonkt, wuivend in de wind daagt het haar uit. Ze ziet alleen nog maar die graspol. Ze ziet niet de weg tussen haar en haar begeerlijke voedsel. Ze ziet niet de motor aankomen met een rustige veertig kilometer per uur. Eén eindeloze seconde lang ziet ze een figuur op haar af komen, de reflecterende zon op de zilveren kop doet haar de ogen knipperen. Verbaasd kijkt ze hoe de figuur naast tot stilstand komt. Motor en berijder enige meter van elkaar verwijderd.

Inderdaad, motor en ik hebben weer een crisis. Met het ontwijken van de koe, kwam ik in een gat in de weg terecht. Dat is tenminste wat mij is verteld, want het brein is genadig genoeg om het bezoek aan Sen Monorom ziekenhuis niet te registreren. Enige uren later zit ik met vertaler Chak en collega Charlotte in de taxi naar Phnom Penh en daar blijkt de schade: een gebroken koplamp aan de motor, een nauwelijks verontruste koe, een gedeukte helm, een hersenschudding, wat geheugenverlies als gevolg daarvan, zeven hechtingen in mijn kin (volgende helm wordt er een met kinstuk), een open pink en linkervoet. En wat schaven en blauwe plekken, maar niks gebroken, dus mag niet klagen.

Twee dagen Phnom Penh ziekenhuis later mocht ik naar ‘huis’ (programma kantoor, Phnom Penh) met een eigen apotheek aan pijnstillers en antibiotica in allerlei kleuren en formaten. Een nacht slapen zonder elke paar uur te worden gewekt voor de bloeddrukmeter was erg welkom. De volgende dag vlogen Ella (van het programma kantoor) en ik ‘even’ naar Bangkok voor een MRI scan en een neuroloog, en de dag erna weer terug. Dus ja, ik ben ook al in Bangkok geweest en heb zelfs mijn hersenscan op dvd mee gekregen!

Bij terugkomst mochten de verbanden vervangen worden, waar geen tijd meer voor was in Bangkok en dat was minder fijn. Mijn pink geneest niet goed en het verband was fijn in de wond gaan plakken. Voet: zelfde verhaal. De antibiotica ten spijt is mijn pink nu een soort blauwe augurk, dus straks mag ik fijn weer nieuw verband gaan halen, zonder verdoving. Afgezien van de natuurlijke manier: flauwvallen. Ook effectief, moet ik zeggen.

En nu ik mijn lezers goed ongerust heb gekregen, is het natuurlijk mijn taak met een sussend woord te eindigen. Dus het goede nieuws, daar komt het: van de vijf verbanden zijn er nog maar drie over en terug in Phnom Penh, dus mooi op tijd voor deel 2 van de taaltraining die maandag weer van start gaat. En tijd om te wachten op de nieuwe helm.
Wordt vervolgd voor meer goed nieuws…