Feestdagen

‘… srei sa-aat now VSO…’ hoor ik als ik langs de openstaande deur van de vergaderzaal scheur. Er is geen ontkomen meer aan, ik ben al geïntroduceerd als ‘mooie vrouw van VSO’ (denk vooral niet te veel van deze titel: alle VSO ‘srei’ zijn volgens het Provincie Hoofd van Onderwijs ‘sa-aat’) en kan niet meer terug. Bedekt in het oranje stof van de rit (ik had toch geen witte bloes aan moeten trekken vanmorgen) wordt ik nagestaard door zo’n honderdvijftig paar ogen van schooldirecteuren terwijl ik op de eerste rij dien plaats te nemen. Een poging een gangpad stoel achterin te claimen werd hoofdschuddend ontmoedigd. En dus zit ik na een ietwat genante introductie mijnerzijds recht tegenover een pilaar, me in te spannen iets van de twee uur durende speeches te begrijpen op dit seminar voor alle schooldirecteuren in de provincie, want vertaler Chak heeft andere verplichtingen.

Na de pauze kan ik me uit de voeten maken doordat het kantoor op slot is voor mijn collega’s en ik toch te sleutel heb. Helaas moet ik Dé Ceremonie missen (lees meer speeches, maar nu van een onduidelijke hoogwaardigheidsbekleder zittend in de hoogglans houten troon op het podium), maar ik wordt vergeven, bedankt voor mijn aanwezigheid en uitgeknikt.

Gisteravond wist ik nog van niets, maar vanochtend begon met een uitgebreide doch zeer interessante vergadering met het VSO Livelihoods team en zes andere organisaties om een eventuele samenwerking te bespreken. Tot ergernis van het Provincie hoofd die mijn aanwezigheid vanmorgen ook al op prijs had gesteld. Dit hoorde ik gelijktijdig met de officiële aanvangstijd. Cambodjaanse planning is wat anders dan Nederlandse.
De rest van de middag is besteedt aan het doorwerken van de stapel e-mails, die tijdens mijn vakantie aardig is opgelopen.

Vakantie, wat doe je als je in een gehucht in een tropisch land zit en je hebt een vrije dag op 1 januari? Precies, dan neem je er vier dagen bij en ga je naar de tropische kust.
Eerst was er Kerst en dat vierde ik in Sen Monorom op zijn Brits. Onze Britse collega’s hadden Charlotte en mij uitgenodigd voor de kerstlunch zoals dat traditioneel gaat. Dat betekent dus kalkoen uit Phnom Penh en cadeautjes onder de kerstboom. Dus daar zat ik aan een overladen tafel van fantastisch eten met een onzin cadeautje van ‘ Secret Santa’ (een soort lootjes trekken). Heel gezellig en fijn, maar Kerst?
De lokale kerk had enkele weken geleden een kerstfeest gepland, dat was mij bekend. Alleen was mij niet duidelijk geworden dat ze dit op de 20ste vierden, wat voor de betrokkenen (mijzelf uitgezonderd) niet meer dan logisch leek.
Dit lichtelijk ontheemde gevoel werd echter ontmoet door kaarten, mailtjes en zelfs een pakketje vanuit Nederland. Niet zo gek dat tijdens de feestdagen duidelijker wordt wat en wie je mist, maar het is toch fijn te weten dat je daar niet de enige in bent. Anders gezegd: ik voel me beter, door te weten dat jullie mij missen. Lekker egoïstisch, maar het is waar.

Voor de viering van Oud en Nieuw had ik besloten niet in Sen Monorom te blijven en omdat Charlotte ook andere plannen had, besloten we samen richting de kust te gaan. Zodoende reden we op zondag na Kerst naar Phnom Penh en namen we van daar de bus naar Kep.’s Middags bezochten we Sarah in Kampot, die ook uit onze ‘groep’ is en die we dus kennen van taaltraining. Zij had als logee collega Kirsty die ook de feestdagen aan de kust wilde doorbrengen. Een gezellig weerzien bij restaurant ‘Rusty Keyhole’ (hé, ik heb het niet bedacht) met de VSO Kampot gemeenschap was het resultaat. De volgende dag brachten we door op ‘Rabbit island’ vlakbij Kep. Vergis je niet te denken dat een tropische badplaats garant staat voor een mooi strand. Kep mag prachtig gelegen zijn, het strand is een vuilnisbelt. Het eiland wordt echter aardig onderhouden en is wat je van een bounty reclame mag verwachten: rustig, bamboe hutjes, groene zee en palmbomen.

Ondertussen is het 30 januari en nemen we de bus naar Sihanoukville. Cambodja op haar meest commercieel. De hutjes op palen hebben voornamelijk plaats gemaakt voor cementen huizen (al dan niet vrijwillig). De wegen zijn glad asfalt, de toeristen komen bijna evenveel voor als de lokale bevolking en je wordt standaard aangesproken in Engels. Dat laatste zorgt er weer voor dat je makkelijk vrienden maakt door Khmer zinnetjes te mompelen, maar zoals dat gaat in door commercie gerunde plaatsen, de vriendschap is van korte duur als blijkt dat je niet wil kopen: geen geknoopte vriendschapsarmbandjes, geen massage, geen manicure behandeling, geen pedicure behandeling en geen pijnlijke epileerbehandeling voor de benen met behulp van een opgerold draadje.
Met dollar tekens in de ogen, vragen de tuctuc chauffeurs het driedubbele van normaal en hier komen de zinnetjes Khmer goed van pas, want we krijgen het standaard voor elkaar de helft te betalen van wat een gemiddelde toerist betaald, wat in onze ogen nog belachelijk veel is, maar goed.

En toch, zoveel te zeggen tegen Sihanoukville, ik vind het heerlijk! Een paar uur na aankomst zitten we aan de verse pasta met KAAS. Na een dag is mijn melkwitte lijf een tint donkerder, waardoor het minder uit de toon valt bij mijn gebruinde hoofd. Na twee dagen zijn hand- en teennagels voorzien van een laklaagje (toch die commercie)en na drie dagen schurend zand zijn mijn voeten genezen van het oranje Mondulkiri stof dat in elke porie trekt. Tegen deze tijd hebben we gemerkt dat de VSO wereld erg klein is. Stel je eens voor: je loopt door de branding van de Thaise Golf waar je nog nooit van je leven bent geweest en je hoort je naam roepen. Zowaar, het gebeurt! Er zijn meerdere collega’s en kennissen deze kant opgetrokken. En wie kan nog klagen in gezelschap van nieuwe vrienden in een relaxte stoel op het strand bij een zonsondergang die de lucht roze en de zee zilver kleurt, met in de hand een koud drankje (al dan niet met alcohol)?

Badend in deze luxe wordt het op 31 december 2009 twaalf uur. Met blote voeten op het strand in een zomerjurkje begint voor mij 2010.