Nachtleven in Sen Monorom

Zaterdagavond in Sen Monorom. Een biertje, muziekje, mensen om je heen. Zo verschillend met het Zoetermeerse is het hier nu ook weer niet. Alleen is de bar hier een levensgevaarlijk bamboevloertje dat al vele plankjes mist doordat er een te zware barang op is gaan staan. (Laatste geld ook voor ondergetekende.) En is de warme, stampvolle kroeg een rieten afdak met een handvol verkleumde westerlingen. De gekoelde blikjes Anchor zouden ons moeten opwarmen, maar gelukkig hoeven we het niet te hebben van het schuimloze vocht dat hier bier heet. Binnen ons vijfkoppige gezelschap worden vijf talen gesproken, dus concentratie is geboden. Wie had gedacht dat ik behalve Engels en Khmer ook mijn niet bestaande Duits en Frans hier nodig zou hebben?

Eén blikje is genoeg om mij te vertellen dat mijn maag leeg is en ik ben niet de enige, dus gaan we naar hét restaurant. Het eten is echt prima en het is afgeladen met toeristen vandaag. We sluiten ons aan bij een grote groep, die ons niet in dank afnemen dat wij als laatste bestellen, alleen te beleefd zijn om grote ogen op te zetten. De Khmer manier van uit eten gaan houdt namelijk in: wie het laatst besteld, krijgt als eerste zijn eten. En dan van onder naar boven in volgorde van bestelling. Jammer dus als je als eerste een voorgerecht besteld had :) Eten komt nooit tegelijkertijd. Het is dus goed mogelijk dat je een traditionele vis-amok bestelt, net als je buurman die als eerste aan de beurt was, en vervolgens een half uur je tanden zit te stoken terwijl buurman nog moet beginnen. Het leuke is dat een maaltijd met een groep een avondvullend programma wordt, voorzien van gratis thee, dus een alternatief voor de eeuwige Karaoke. (Waar ik me nog steeds niet aan gewaagd heb trouwens, dat bewaar ik nog even voor een nieuw, uitgebreid verslag…)

Het is negen uur als we allemaal ons eten hebben gekregen en verorberd en zat zijn van de thee. Nog één biertje dan. Dus lopen we de twintig meter terug over de modder van de wegwerkzaamheden naar de bar. Waar het overigens akelig donker blijkt te zijn. De eigenaar is moe. Geen biertje dus. Terwijl er een collectief voornemen ontstaat altijd een voorraad in de huiselijke ijskist te houden voor noodgevallen zoals deze, stappen we op de verschillende middelen van vervoer op weg naar huis. Mijn vervoermiddel wil niet starten en is handig genoeg geparkeerd in de zandberg van de wegverbreding. Dat moet ik toch ook anders gaan doen, hoewel er niet veel keuze is, omdat het hele centrum is opgebroken voor deze nieuwe hoofdweg. Ook hier: niet heel veel verschil met het thuisland. Het verschil ligt hierin dat de werkzaamheden ’s avonds stoppen, zonder afdekken en dat de timing met het brengen van het grind beter kon. De bergen grijs gesteente liggen al een week te verwaaien. Na verschillende pogingen heb ik mijn racemonster aan de praat en gekeerd vanuit de zandberg om weer tot stilstand te komen in de greppel met de huidige weg. Weer shoke uit, gas erbij, iets te veel gas erbij en daar gaan we weer… Mijn stalen ros springt vooruit, uit de greppel (yes!) maar op het grind (uh-oh) en mijn voet kan de rem niet vinden. Met de gevels aan de overkant van de straat in ramkoers knijp ik in de handrem. De wielen slippen op het grind en de motor landt zacht. Ik niet.
Gelukkig zijn deze motortjes niet zwaar en ik krijg hem overeind. Samen moeten we toch naar huis en ondanks deze gedwongen samenwerking bereiken we het doel. Daar bekijk ik de schade. Terwijl ik mijn oppervlakkige schrammen en een blauwe knie schoonmaak bedenk ik hoe vaak ik nog door het oog van deze naald moet kruipen?

Het koele seizoen is begonnen. Vandaar de verkleumde barangs op de zaterdagavond. ‘ Windy season’ in de expat-volksmond. Want waaien kan het hier! Daar is een fietstochtje in de herfststorm op de dijk niets bij. Al met enige regelmaat ben ik lichtelijk ongerust een kijkje gaan nemen bij de hevig schuddende en krakende steiger achter mijn huis met de watertank bovenop. Maar hij staat nog steeds en voorziet de huiseigenaar en mij nog steeds van water.
Dit gekraak is de reden dat ik heel vroeg in de morgen wakker wordt en bedenk dat ik ook nog naar het toilet moet. Mijn bed is veel te aangenaam om te verlaten, maar drie keer draaien en uitstellen later stap ik op het splinterende hout op weg naar de badkamer. Hier waait de wind recht naar binnen en rillend wil ik mijn bed weer instappen als ik verrast in de woonkamer blijf staan. Mijn voordeur staat open.
Ik weet nog het moment dat ik hem op slot heb gedaan, maar daar staat hij ‘wees welkom’ te proclameren. De wind heeft zichzelf binnen gelaten, maar ik kan het niet laten elke hoek te controleren of er niemand mee naar binnen is geslipt.
Na dit (vind ik zelf) heroïsche onderzoek vergrendel ik de deur. Zo wind, kom maar op! Toch heb ik mijn herriestoppers en een afgesloten slaapkamerdeur nodig om weer in een vredige slaap te vallen.

Bijzondere Khmer uitvindingen waar je in Nederland niet mee wegkomt:
• Sokken met één teen, zodat je nog teenslippers aan kunt.
• De gebreide muts terwijl het boven de 10 graden is.
• Met je jas aan in een vergadering zitten.
• Blauwe tandarts mondkapjes, overal en op elk moment te dragen.
• De bamboevloer waar iedereen boven de vijftig kilo doorheen zakt.
• De aanleg van de A4 door het dorp, waardoor de anderhalfbaans weg, vierbaans wordt.
• Een bar sluiten om negen uur op zaterdagavond!