Birthdaygirl

Lang leve mij, want ik ben jarig! :)
Het is misschien wat kinderachtig, maar ik hou van verjaardagen: van cadeautjes en versiering, van bloemen en taart en vooral van feest!

Normaal gesproken was ik al flink in de weer geweest met eiwitschuim voor de merengue, boter en bloem voor de vruchtentaart, chocola voor de chocoladetaart… afijn, het moge duidelijk zijn.

Hier gaat het ietsje anders, maar ik ben écht jarig. Vanochtend was het eerste wat ik hoorde: ‘Gefeliciteerd birthdaygirl!’ van Ilja, mijn Nederlandse kamergenoot. De mix van talen wordt nog leuker, want we hebben straks weer les. Ilja en ik trakteren onszelf op een duur, westers ontbijt in het Mekong hotel. Hetzelfde hotel waar we eerst verbleven, maar dat we zijn ontvlucht vanwege de werkzaamheden. Het hotel wordt namelijk afgebouwd. In de kamers die niet bezet zijn, worden muren weggehakt, tegels stuk gedrild, stenen doorgezaagd voor de nieuwe balkons enzovoorts. Deze arbeid gaat gestaag door, terwijl wij genieten van ons stokbroodje met omelet en boter!!! Deze twee dollar voor ontbijt zijn niet helemaal budget-verantwoord, maar het was het zeker waard.
(Ik zie nu mensen hun voorhoofd rimpelen. Jaja, een dollar is inderdaad nog minder dan een euro. Maar bedenk dan eens dat een ontbijt van een hele ananas en een wafel met een plastic zakje suikerrietwater, erg lekker trouwens, net iets meer dan 50 dollarcent is… :)

Aangekomen bij school wordt ik verrast door Sarah uit Australië en Kirsty uit Schotland die prachtige lelies voor mij hebben gekocht en een knalrode hangmat! Ik kan niet wachten tot ik deze kan ophangen in mijn tuintje in Sen Monorom, of op mijn balkon, dat hangt er nog om.
Dara, onze leraar in de Khmertaal, heb ik gevraagd naar een bakkerij waar ik een taart kon vinden. Hij heeft een schitterende taart gekocht met mijn naam erop (correct gespeld en geloof mij, dat is hier vrij uniek met zo’n naam als de mijne) die hij als present aanbiedt. Wouw, het houdt niet op.

Na drie uur intensieve training, stoppen we een half uur eerder om met de rest van de groep te vieren en taart te eten. Nog meer bloemen en zoetigheden komen worden mijn deel. Ik word er bijna verlegen van.
We lunchen met de hele groep en daarna is het voor de middagklas tijd om te beginnen en voor ons tijd ons huiswerk te doen. Tja, dat gaat gewoon door. Je kunt ook niet álles hebben. Na het schikken van de bloemen in de onvolprezen vuilnisemmer en het maken van drie bladzijdes vertaaloefeningen, blijkt dat de mieren mijn verjaardagssnoepjes ook erg lekker vinden. Het nachtkastje krioelt ervan. Dan maar door de W.C. Toch jammer.

Maar niet getreurd, het is nog niet voorbij. Vanavond verzamelen we aan de Mekong oever voor een Angkor biertje en het nooit-vervelende mensen kijken. De bewegingslessen aan de oever zijn tweemaal daags en geweldig om te zien. Heel Kampong Cham loopt uit, vooral ’s avonds en doet mee met de leraren op een podium. Tot wel zo’n honderdvijftig mensen op een avond. Wie hier geen zin in heeft staat op straat te badmintonnen of in een kring een soort shuttle hoog te houden. De mensen houden hier van spelletjes, als de werkdag erop zit.
Terwijl ik dit schrijf heeft een flinke monsoen-regenbui de hitte enigszins verdreven en is de stroomstoring weer voorbij. Tijd om naar het beroemde café ‘Smile’ te gaan waar ze groene, kokospannenkoekjes hebben en, ook niet onbelangrijk, gratis Wifi.

Hier in Smile aangekomen, zie ik alle verjaardagswensen op de mail en op mijn blog, echt super!!! Bedankt allemaal!