Een oude gewoonte

Het heeft een week geduurd, maar vandaag heb ik de moed gevonden en de stoute hardloopschoenen aangetrokken. Er is tenslotte in januari de Angkor marathon! Een beetje oefenen kan dus zeker geen kwaad, zelfs al ben ik van plan de tien kilometer te doen en niet meer. Aangezien ons hotel in aanbouw is, is uitslapen toch al geen optie. Zo kwam het dat ik om kwart over zes de zon zag opkomen boven de kolkende Mekong rivier, die gezien vanaf de grootste brug van Cambodja, het landschap een zilveren glans gaf. De lucht was helder en nog koel, terwijl de mopeds voorbij tuffen met balen rijst, vele kilo’s vruchten, groenten en alle andere dingen die straks op de markt verkocht worden.

De koelte die van het water af lijkt te komen, maakt het met een briesje aangenaam lopen. Langs de rivieroever is een groep jongeren aan het dansen, het lijkt een soort streetdance, op muziek die het best te beschrijven is als westers met lokale invloeden. Het ziet er aanstekelijk uit. Terwijl ik de trap naar de brug nader, wordt de muziek (weinig subtiel) beëindigd.

Over de weg richting Phnom Penh kom ik terecht in een contradictie. Terwijl links van mij het verkeer raast en de asfaltweg voor uren en uren rechtuit loopt, word ik van de rechterkant getrakteerd op doorkijkjes tussen de huisjes op palen door die een lust zijn voor het oog. Kleine weitjes met grazende, benige koeien (van die gebochelde koeien, zonder vlekken), kleine kinderen die heel blij in de modder spelen met alles wat ze kunnen vinden en beekjes en vijvertjes, omgeven door bomen, met zwermen libelles erboven.

Vele Cambodjanen beginnen net aan de werkzaamheden van de dag of genieten van een ontbijt onder een afdak langs de weg. Iedereen heeft al gehoord van de ‘nieuwe VSO-ers die zijn gearriveerd in het Mekong hotel. Dat is alweer oud nieuws. Terwijl een vrouwtje haar plaatsje voor het huis aanveegt, kijkt ze op voor een vreemd fenomeen. Een rennende barang (vreemdelinng/blanke) komt niet zo heel veel voor in Kampong Cham. Het echt hilarische moment komt later, want deze barang komt vlak daarna wéér langs, ze had dus niet eens haast ergens te komen. De gemiddelde Cambodjaan barst in lachen uit bij deze tweede ontmoeting :)

Een half uur later loop ik alweer door de ingang van het hotel. Ook hier wordt ik enigszins bevreemd aangestaard. Ik kan ze geen ongelijk geven, ik zweet als een otter. Zo bedrieglijk koel als het leek aan het begin, zo warm werd het met de razendsnel klimmende zon die het briesje had afgeschrikt en verbannen. De koude douche was nog nooit zo weldadig!

Leerpuntje: neem in Cambodja een lange coolingdown, van een hele dag ofzo…