'The plan is reality'

‘What time does the 8 o’clock meeting start?’ Is helemaal niet zo’n rare vraag. Net als de uitspraak: ‘Time is elastic’.
Dat het plan de realiteit is, werd duidelijk toen een hoofd van een medisch provinciaal kantoor een tiental jaar geleden vertelde over de 32 ziekenhuizen die ze hebben. Het waren er op het moment van spreken acht. Ondertussen zijn het er echter 32.
In onze (overigens zeer interessante) trainingen een hoop ‘do’s’ en ‘don’ts’, tips en trucs, communicatieproblematiek en cultuurverschillen. Het is vooral andersom denken. Een korte samenvatting:
Do’s:
- Je eigen plek in de hiërarchie vaststellen.
- Gedag zeggen met de woorden: Chum riep shu
- Vragen naar vrouw, kind, moeder, opa, … Kortom de hele familie. Relaties zijn belangrijk om ook maar iets te kunnen bereiken.
- Schoenen uittrekken op kantoor.
- Een belangrijke directeur uitnodigen voor de openingsspeech bij een door mij georganiseerde workshop.
Don’ts:
- Schouders en knieën laten zien.
- Over politiek praten.
- Directe vragen stellen, het antwoord zal altijd ‘ja’ zijn.
- Een monnik een hand geven.
- Een kind een aai over de bol geven.
- Deze is voor de mannen: een vrouw aankijken. Tenzij je de $5000 bruidsschat wilt betalen.

Testje:
Wat doe je als een stoplicht niet werkt?
a) Je wacht, er is immers geen toestemming om door te rijden.
b) Je rijdt door, er staat immers nergens dat je moet stoppen.
c) Je rijdt om.

Uitslag:
a) Je bent vast Cambodjaans!
b) Inderdaad: de Hollander.
c) Erg onzeker typje in het verkeer, ik stel voor dat je nog wat rijlessen neemt :P

Over verkeersregels gesproken, er zijn er hier eigenlijk maar drie:
1) Zwaar voertuig gaat voor licht. (Dus een vrachtwagen mag voor een fiets, oeps, dat had ik moeten weten voor ik op de fiets sprong, wat overigens erg leuk was hier !)
2) Oud gaat voor jong. (Ja, grijze haren tellen hier nog.)
3) En deze telt eigenlijk niet meer mee, maar ik ben al zover gevorderd met de verkeersregels dat ik hier nu niet meer onderuit kom: mannen gaan voor vrouwen (grrrr).
Dus… Je begrijpt: veel leren, maar ook heel veel plezier op de fiets, met de soep en stokjes en met de mensen van de groep. We hebben trouwens afgelopen weekend een stel Nederlanders ontmoet die hier al een tijdje zitten (Onno en Elise) en ontdekt dat Phnom Penh heel wat te bieden heeft aan barretjes, leuke straatjes en tentjes.
Je ziet het, ondanks alle studie en het vorige deprimerende verhaal, vermaak ik me erg goed hier. Morgen naar Kampong Cham voor de taaltraining. Dat wordt blokken!