Genoeg?

Twee jaar in Cambodja en het is nog niet genoeg. Kort na het uploaden van mijn vorige verhaal, begon mijn nieuwe VSO baan in Kampong Cham. Niet bij het provincie kantoor dit keer, maar bij Kape. The Kampuchean Action for Primary Education is een locale non-prrofit organisatie die zich al twintig jaar inzet om het onderwijs in Cambodja te verbeteren. Er lopen verschillende projecten tegelijkertijd en ik zal komen te werken aan het Beacon School Initiative. Een prestigieus project waarbij een maximum kwaliteit aan onderwijs wordt nagestreefd op drie gesponsorde scholen. Een andere benadering dus dan het proberen te halen van de minium doelen met weinig geld wat feitelijk gebeurt op het provinciale niveau. Een mooie uitdaging dus, die op me staat te wachten als ik terug kom uit Nederland op 3 januari. (Wie ik nog niet heb gesproken: van 19 december tot en met de middag van 1 januari ben ik in Nederland, door alle drukte ben ik er niet zo georganiseerd als normaal, maar ik hoop toch zo veel mogelijk van jullie te zien!) Tot en met april heb ik bij Kape om (onder andere) plannen te maken, de leraren begeleidiing structureel op poten te zetten met het team en de bibliotheken interessant te maken met de aangenomen bibliotheek medewerkers. Dan komt er een nieuwe volunteer en zal ik afreizen naar het oosten, naar de Aussies. Dat is tenminste het plan op dit moment, maar zoals ik ondertussen heb geleerd: plannen kunnen snel veranderen.

Op dit moment zit Joyce al in Delhi. Ik zou op dit moment neer moeten kijken op de Himalaya om over een uur of twee te landen in deze Indiase metropool. Het moge duidelijk zijn dat ik nu niet op de Himalaya neerkijk maar op een vlakte van zwart plastic, genaamd ‘toetsenbord’. Ik bevind mij in Phnom Penh waar ik drie dagen na een heel stressvolle dag mijn Indiase visum net heb kunnen ophalen. Een maand geleden was mij namelijk verteld dat met de juiste papieren een visum ‘on-entry’ mogelijk was. Die ‘juiste papieren’ kreeg ik mee in de vorm van een pakketje vragenlijsten met vragen als ‘wat is de naam van uw vader?’ en ‘welke landen heeft u in de afgelopen 10 jaar bezocht?’. Het dubbel checken van deze dubieuze handelswijze liep in het honderd toen de telefoon in de eerste week na dit verhaal niet werd opgenomen en ik daarna aan het verhuizen was. Vrijdagochtend, drie dagen voor vertrek, bel ik toch nog maar eens weer en nu blijkt dat ik een probleem heb. Vanuit een dorpje in Kampong Cham provincie waar ik op dat moment ben met Kape, moet ik de Indiase ambassade in Phnom Penh in vier en een half uur zien te bereiken, voorzien van alle juiste documenten en papieren en dan wil de eerste secretaris mijn visum in orde maken. Gezien er eigenlijk geen paspoorten worden aangenomen in de middag, er niet gewerkt wordt in het weekend en op maandag en het vanaf dinsdag drie dagen nationale feestdag is, ben ik heel gelukkig met deze oplossing. Een dag later dan mijn orginele vlucht, zit ik dus opgelucht te wachten tot mijn nieuwe vlucht zal gaan in het bezit van een geldig visum. Ik moet er niet aan denken hoe ik zonder geldig visum bij de grens was gekomen in de overtuiging dat mijn autobiografisch romannetje voorzien van 5,1X5,1 cm pasfoto’s in tweevoud zou volstaan om vervolgens terug gestuurd te worden.

Volgende keer een verhaal vanuit India dus, een voorproefje: Delhi, Taj Mahal, Jaipur, tijgers, treinen, Hampi, curries, tempels, sari’s en tulbanden. En bureaucratie, heel veel bureacratie.