Als ik mijn blog goed bijgehouden had...

(Voor details over data in NL, scroll naar beneden, voor de die-hard fans: blijf lezen.)

Ik ben er nog. In Sen Monorom, Cambodja. Nog heel even, nog 15 uur om precies te zijn. De radiostilte kan valselijk doen vermoeden dat er niet zo veel is om over te schrijven. Inderdaad, de korte versie: er is heel veel gebeurd.

Maar daar heeft een lezer uiteraard niet veel aan. Ikzelf ook niet en ik zal uitleggen hoe het komt.
19 September begon ik braaf aan mijn verhaal over hoe leuk mijn verjaardag was geweest. Op het kantoor hadden de jongens ballonnen opgehangen en voor een juf die haar verjaardag elk jaar uitgebreid heeft gevierd, is dit uiteraard geheel passend. Paul, Tak en vrouw Eng kwamen gezellig eten van de Shepherds pie die Paul voor de gelegenheid had gemaakt. Een luxe maal tussen de rijst en noodles.

Ook ging ik vertellen over de kettingzagers die in het beschermde bos van het olifanten project waren gesignaleerd en over hoe Jemma en ik een weekend op het project doorbrachten met de mannen van staatsbosbeheer met elk een AK47 om de daders in de ochtengloren in de kraag te grijpen. (De realiteit was dat we heerlijk rustig hebben geslapen en de volgende ochtend uitgebreid hebben zitten kletsen onder het ontbijt, tot na een uur of drie ineens de kettingzaag te horen was en de mannen het bos in renden. Dat elk van deze mannen 12 kogels per jaar krijgt en een romannetje moet volschrijven over elke geschoten kogel, hoorden wij die morgen, maar ik besloot dat uit mijn blog te laten, want dat doet af aan de ruwheid van het verhaal.)’
De avond daarna was het feest, oranje-feest en ook daar ging ik verslag van doen. Maar dat is nu niet meer zo relevant.

In de volgende weken begon de tijdsdruk toe te nemen. Vanaf oktober kwam er een donderslag bij heldere hemel. ‘Ik ben weg over een maand!’ dacht ik.
De komende drie weken stonden bol van de workshops en vergaderingen en de bureaucratische rompslomp die eraan vooraf gaat. Ik had bedacht dat het een leuk verhaal zou worden om te beschrijven hoe ik voor een workshop van twee dagen, twaalf stempels en zes handtekeningen nodig had van drie verschillende personen die veelvuldig afwezig zijn en hoe mijn traject verliep om deze te bemachtigen. Ook zou ik beschrijven hoe glorieus mijn overwinning was toen ik mijn missie had volbracht. Maar ja, ook dat is nu oud nieuws.

Vervolgens zou ik een verhaaltje schrijven over regen; modder (wegen en regen), schimmel (kleding en regen) en ratten (dieren en regen). Misschien is het maar goed dat dat niet meer nodig is, het zonnetje is eergisteren gaan schijnen en trouwe lezers zijn deze onderwerpen wellicht wat moe geworden. Wel wil ik even kwijt dat we hier niet overstroomd zijn. Dramatische beelden gaan de wereld over van Thailand, maar hier in Cambodja zijn naar schatting ook 2 miljoen mensen getroffen. Niet alleen huizen zijn weggespoeld of onder gelopen, met name de rijstboeren zijn in de problemen, omdat de oogst is mislukt. Vorig jaar was er slechts een oogst vanwege de droogte, dit jaar is er slechts een vanwege de nattigheid. Bereken een gemiddeld verlies van vijf oogsten over deze twee jaar en je krijgt een idee van de schaal van het probleem. In dit licht zal ik maar verder ophouden over hoe ik mijn donkere kleding inclusief schoenen heb kunnen weggooien door de schimmel. Ook zal ik maar niet vertellen over de te slimme rat die mijn huis s’nachts opeet (letterlijk) en de lijm, die bedoeld is het beestje vast te plakken aan een plank om hem vervolgens de kunnen afslachten, door mijn keuken heeft verspreid door maar half vast te plakken en vervolgens rondjes te rennen door de keuken. Wist je dat... rattenlijm niet droogt en dus niet te verwijderen is van welk oppervlak dan ook?

Daarna zou ik vertellen over het Khmer feest Pchum Ben, waarbij de voorouders worden geeerd en hoe Dominique uit Stung Treng op bezoek kwam, samen met een groep Australische vrijwilligers en hoe we met landlady Mary en landlord Sothy naar de tempel zijn geweest om het feest van dichtbij mee te maken. Ook een vriendin van Jemma was op bezoek, dus we hadden een huis vol en het zou een heel gezellige blog geworden zijn, als ik hem had geschreven.

Vorige week had ik kunnen beginnen aan mijn afscheids verhaal. Vanwege drukte in de week erna, werd er een week van tevoren een afscheids speech gehouden. Je kunt er maar beter zeker van zijn dat iemand echt weg gaat, niet waar?
Een Angkor Wat pennenhouder en een ‘sierbord’ en heel wat foto’s later gaan we weer aan het werk, op naar die laatste workshops.
Dat weekend houden we een brunch, zo lekker dat ik weer gemakkelijk pagina’s zou kunnen vullen over Kim’s naanbrood, Brigitte’s babaganoush (augergine dip), Edwin’s rosti, Jemma’s geposheerde eieren en Neil’s echte brood en gebakken bacon uit Phnom Penh. Ik zou mijn eigen heerlijke kaneelmuffins tussen neus en lippen door noemen, om niet op te scheppen, maar omdat ik deze blog toch niet heb geschreven, hoef ik dat ook niet politiek in te pakken.

Als ik dat allemaal wel had beschreven, zou ik dit verhaal beginnen met: De zon gaat onder, ik zie haar stralen voor de laatste keer het meer voor mijn huis in een oranje gloed zetten.
Lekker dramatisch, toch? Het is waar, na morgen is het namelijk mijn huis niet meer. Mijn leven is gepakt in zes tassen met rest. Morgen begint mijn baan in Kampong Cham.
Ik zou een uitgebreid berslag doen van mijn afscheidsfeestje, dat als volgt is samen te vatten: het was hier fantastisch. Niet ondanks de 6 liter bowl die Brigitte en ik volgens haar recept maakten van Khmer whisky (wat ondanks de naam doet vermoeden, nog het meest op rum lijkt, maar dan chemischer), suikerrietsap, passievruchten, meloen en tropische peer en een paar blokken ijs), maar vooral door de grote opkomst en de meegebrachte feestzin. Kortom: de sfeer zat er goed in.

Maar dit verhaal wordt al te lang, bovendien komt er net een collega het balkon opgewandeld met de mededeling dat zij vanavond voor ons (Jemma, Brigitte, haarzelf en mij) gaat koken.
Rest mij nog te zeggen dat over twee weken mij een India-avontuur te wachten staat. En dat ik van 20 december tot en met 1 januari in Nederland ben. Je ziet, ik ga voor kwaliteit, meer dan voor kwantiteit. Laat het me even weten over de mail wie er is en wie en waar en wanneer we kunnen afspreken, want ik wil natuurlijk iedereen zien! Tips voor een goed nieuwjaarsfeestje mogen ook :)