In Memorium: Puck

BELANGRIJK:
Ik ben gehackt op mijn hotmail adres. Open geen emal van mij zonder onderwerp of met vreemde inhoud. Ik heb mijn wachtwoord veranderd, us het zoiu geen problemen meer moeten geven. Mijn oprechte excuses voor het ongemak!




Vrijdag de dertiende kom ik met een in memorium voor Puck, mijn geliefde, harige huisgenoot en trouwe vriend die de laatste jaren aan de Karel Doormanlaan de leiding overnam van hond Loekie in het huishouden van mijn ouders. Dat Puck de vreemdeling was, en een kat bovendien, bleek geen probleem en de twee werden beste maatjes.
Puck werd gisteren gevonden door de buurvrouw in de woonkamer, die zij tot laatste rustplaats heeft gekozen. Met haar 7 jaren, wat neerkomt op 1.3 levens per jaar, heeft Puck haar 9 kattenlevens hard nodig gehad. Ik draag deze blog dan ook op aan haar, die in de kattenhemel de planten uitgraaft en de honden achterna zit. Krijg ze daar te pakken, Puck!

Een verhaaltje dat opgedragen is aan een kat, kan natuurlijk niet zonder een vissig karakter, dus begin ik bij het begin van mijn reis door Australie: de Maori Rus.
Ter achtergrond: vanuit Nieuw Zeeland vloog ik naar Cairns (noordoost Australie) waar ik met Clare (vriendin uit Cambodja) had afgesproken. We doen Port Douglas en Kape Tribulation aan en uiteraard het Great Barrier Reef, waar we de Maori Rus ontmoeten.

Maori Rus was een maatje te groot geweest voor Puck en zo ook de andere zoutwater karakters die ik ben tegengekomen: Flipper op twee meter afspand van een strand op Stradbroke Island, Bultruggen van ongeveer tweehonderd meter vanaf datzelfde strand en een schildpad en een Rifhaai tussen het koraal van het Grote Rif. Van de bultrug heb ik bewijs in de vorm van een wolk vastgelegd opspattend schuim. En nee, dat is niet gewoon een golf, het is een walvis, echt. Denk ik tenminste, en daar gaat het om.

Nu zijn er vele soorten dieren orgineel Australisch en van de meesten had ik nauwelijks een voorstelling, ik noem maar de Kookabarru, de Skunk, de Wombat, de Frogmouth, de Cassowary, de Potoroo, de Emu, de Quokka en zelfs de Tasmanian Devil, die niet enkel getekend bleek te bestaan. Nu moet ik eerlijk bekennen dat de meesten van Australisch fauna zich liever niet zo laten zien en dus dat wij-de-toeristen ons massal begeven naar wildlife parken waar deze beesten zitten opgesloten. Hier komen wij , of we willen of niet, want elke trip naar ‘iets’ (bijvoorbeeld de Great Ocean Road) gaat ook wel langs zo’n park. Want wie wil er nu niet een koala/krokodil/python knuffelen?

In Kape Tribulation rijden Clare en ik op een dag ons knalrode huurautootje langs een groep mensen die aan de kant staan te turen. Auto’s zijn willekeurig over de weg geparkeerd, ander verkeer onmogelijk makend, dus wij besluiten ons aan te passen en zetten de Swift half in de berm. Daar in de bossen turend zien wij inderdaad een cassowary. Een struisvogelachtige vogel met heldere kleuren en een benen kam op zijn kop in felle kleuren: blauw en rood. Het geheel is ongeveer even hoog als ik en struist rustig door het bos met zijn jong. Door de bladeren is het moeilijk vastleggen op de gevoelige digitale plaat, maar kijk, daar hebben we nu weer die wildparken voor.

De ontmoeting met de wallabies in het wild bleek minder succesvol. Magnetic Island was de setting, een niet zo magische parkeerplaats, om precies te zijn, waar toeristen, aangemoedigd door aankondigingen in de wijde omgeving, komen om wallabies te zien en te voeren. Aangekomen met mijn bakje voer wordt met een bord duidelijk gemaakt dat het eigenlijk niet heel goed is om de wallabies te voeren, maar dat het wel mag hoor, als je dan toch moet als aangemoedigde toerist. Nog voor mijn tas open is, komen de mini-me kangoeroetjes al aanhoppen. Met smekende oogjes. Ik ben een aangemoedigde toerist, dus ik moet. Ik krijg net het deksel van het plastic bakje als Wallabie De Brutale de rand van het bakje beetpakt om de inhoud naar zich to te trekken. Wallabie De Jaloerse trekt dat niet en probeerd met hissende geluiden De Brutale weg te jagen. Dit gaat niet onopgemerkt voorbij en Wallabie De Luie komt ook eens kijken en begint ook aan het bakje te trekken. Kortom, binnen enkele seconden is het bakje leeg, zit ik onder de wallabiekrassen en hoppen de Wallabies weer door naar de volgende aangemoedigde toerist. Een beetje beschaamd besluit ik maar een wandeling over het eiland te maken en van het niet hoppende/etende/lerende wildlife te genieten, zoals de varens. En de lianen. Mooi, dat onaangemoedigde toerisme.

Op Stradbroke eiland bij Brisbane zijn vele walvissen op doortocht in deze tijd van het jaar. Dus sta ik een paar dagen later op de zee te turen. In de regen. En kou. De eerste dag heb ik geen geluk. Als ik het de tweede dag weer probeer op een ander uitkijk punt, waar ook andere mensen staan, blijkt dat ik meer geluk had dan ik dacht. Bij verschillende opspattende golven, die ik voor gewone golven had aangezien, stijgen er enthousiaste stemmen uit de groep. ‘Daar’, ‘ja echt’, ‘oh nee, maar daar wel!’ Het moge duidelijk zijn, analyseren welke golf een golf is en welke een walvis, vraagt een getraind oog, maar na twee dagen turen, zijn mijn ogen erg getraind en een keer zie ik zelfs een grijs stipje een grijs streepje worden, als het zich opricht tussen het blauw van de zee en het grijs van de kucht en met een plons neerkomt.

Nu ben ik in Adelaide, tussendoor was ik Sydney en Melbourne, waar heel andere vormen van wildlife zich voordoen. Voordeden vooral, toen het kolonies van gedetineerden waren. Die kun je niet bezoeken in een wildlife park, de gedetineerden. Je kunt wel genieten van het stadsleven, met de architectuur, straatkunst en restaurantjes. Tot er een halve meter hoge ibis langskomt om een broodje te roven van aangemoedigde toeristen, zoals ik.