Nieuw Zeelands voor Beginners

8 Mei 2012
Chistchurch
Zat ik maandagochtend 6 uur nog in de tuctuc met Jemma en Kim in het opwarmende Phnom Penh, 31 uur later kom ik eindelijk aan bij een vrij bed in World of Backpackers. Een ellenlange wachttijd in Kuala Lumpur maakt de reis bijna even lang als een meer directe vlucht van Amsterdam, in plaats van eentje die halverwege begint, maar dan had ik toch de Coffeebean and Tealeaf moeten missen en de opmerking van de verkoopster in De kledingwinkel op het vliegveld die me ongevraagd aanwijst waar de grote maten liggen. Nog even ben ik in Azie, maar ik merk dat het me irriteert.

Bij de douane wordt gelachen, maar ook strikt gecontroleert op planten, zaden, voedsel en alles wat daarmee te maken heeft en enge ziektes naar dit eiland kan brengen. Iedereen is ‘dear’ of ‘mate’ en op het geld staat een avonturier in shirt met het bovenste knoopje open met verwaaid kapsel. Voordat ik het weet ben ik in mijn huurauto gestopt, die zowel wit als sedan is, maar we geven hem nog even het voordeel van de twijfel. Vervolgens zit het stuur aan de rechterkant (kan hij ook niks aan doen) en is het een automaat (ai, nu gaan we toch een grens naderen van wat ik kan hebben). Wel is hij voorzien van radio en, jaja, cassettedek. Had ik toch die bandjes met Eftelingsprookjes mee moeten nemen.

Wegrijden gaat wat hobbelig, schakelen met de rechterdeurknop ging namelijk niet en de ruitenwissers gaan aan als ik richting aan wil geven, maar we halen het de parkeerplaats af en ook nog wat verder op zoek naar de eerste op mijn lijstje met hostels. Ik heb een kaart, maar het hele centrum van Christchurch is nog in een staat van post-aardbeving en dus compleet afgesloten. De omliggende straten zijn allemaal eenrichtingsverkeer. Het gevolg is dat ik anderhal uur later bij een winkel stop, niet om thermo ondergoed en een wegenkaart te kopen (wat ik ook doe), maar vooral om de weg te vragen naar een hostel, welke dan ook. De vriendelijke verkoopster belt er zelfs een op en laat het laatste bed vrij houden. Hemelsbreed op tien minuten loopafstand, met de auto volgens de omweg op vijf, maar ik doe er uiteraard meer dan een uur over, na weer vast te zijn gelopen in het netwerk van eenrichting verkeerstraten.

Een uur na aankomst wordt het al donker als ik door de dunne, prikkelende lucht ren die vol is van zuurstof en de haren op mijn arm doen rijzen. Zonder nauwelijks een drupje zweet te hebben vergoten, lijkt het haast onnodig een douche te pakken, maar hij is warm en er is tenslotte een reis aan vooraf gegaan.

Shshshshwishshshmokedsorshcheddah? Wordt mij gevraagd in Subway waar ik zojuist een broodje heb besteld. Dacht ik dat mijn Engels niet slecht is, mijn Nieuw Zeelands laat nog te wensen over. In de hoop dat het een gesloten vraag is, knik ik vaag. (Het zal toch niet betekenen of ik ingewanden of rare dingen op mijn broodje wil in dit land, een veilig gevoel.) Helaas blijkt dit niet genoeg, want de vraag wordt herhaald met een ietwat verward gezicht: Shshshshwishshshmokedsorshcheddah? Oh, Cheddar, lijkt het laatste woord te zijn na nog twee herhalingen, doe dat dan maar.

9 mei 2012
Als ik wakker wordt zijn er 14 uur verstreken sinds ik ben gaan slapen. Dat verandert de plannen, want een ochtendje Christchurch en een middagje verder trekken is nu van de baan. Een middagje Christchurch betekent winkelen voor warme kleren, een regenpak en een slaapzak voor het geval dat. Maar ook voor geld, want met de autohuur en een maximale opname van $800 per dag, wordt de situatie een beetje nijpend, nu al.

Vol goede moed ga ik op pad. Uiteraard kom ik er na een half uur achter dat ik de verkeerde richting opgelopen ben, maar na een brunch van muffin die ik anders toch had moeten missen kom ik aan bij het ‘container winkel centrum’. De winkels zijn opgebouwd van felgekleurde scheepscontainers en bevatte dure winkels. Er direct omheen staan gebouwen leeg, halfingestort of zonder directzichtbare schade en overal hangen posters met ‘open again’ en ‘moved to...’ Er heerst een bizarre sfeer van optimistisch opbouwen en doorgaan en tragische droefheid van wat was, is gebeurd en afbraak. Een cafeetje met vastberaden gezelligheid tussen de bouwgronden en beschadiging. De stad maakt treurig, met enige verbazing stel ik vast dat ik Phnom Penh mis met haar drukke verkeer, straat stalletjes waar je rietsuikersap kan drinken voor 20 cent, zinderende hitte die de auto’s uitwasemen, en schreeuwende tuctuc chauffeurs.

Ik vrolijk op als ik een warenhuis ontdek dat de creatieve naam ‘the Warehouse’ heeft en van alles verkoopt, een soort Macro meets Micra. En heel blij ben ik dat ik nu weer op zoek mag naar de ‘S’ maatjes en het maar moet doen met een ruimvallende ‘hoodie’ bij gebrek aan ‘XS’, het gaat hier om meer dan een lettertje mensen, ik ben officieel geen reus meer! Muts, handshoenen (van Marino schaap, niet bij Warehouse, maar toch erg fijn), schoenen, sokken, slaapzak, alles wat in Nissan kan en mij warm zal houden, nodig want op de terugweg trekt de wind aan en wordt het weer aanmerkelijk kouder.

In het guesthouse heeft Iemand chili van bonen en vet vlees gemaakt met brood voor iedereen. Smakeloos en vet, maar gratis dus ik zomp mijn brood vrolijk mee. We blijven Hollanders en trouwens, een gratis maaltijd zal zelfs een Cambodjaan niet gauw voorbij laten gaan.

Morgen op weg naar Twizel. Gewoon, om de naam.

10 Mei 2012
De weg vanaf Christchurch begint erg oninterressant, maar na een paar uur verantert het landschap en worden de platte weilanden heuvels en de heuvels bergen. Dit is het Nieuw Zeeland waar ik naar had verlangt! Helaas hangt er een dikke laag bewolking die ook af en toe wat spat, wat het helblauwe Lake Tekapo niet zijn reisbrochure-glans geeft. Dat weerhoudt talloze bruidsparen er niet van daar hun foto’s te maken in de regen naast het charmante kapelletje.
Laat begonnen door een extra bezoekje aan het sea container mall met een medereizigster, kom ik tegen het eind van de middag in Twizel aan.
Twizel zelf is onbeduidend maar mijn slaapzaal in Mountain Chalets heeft twee bedden, waarvan een onbezet, oftewel: ik heb de kamer voor mezelf!
Had ik nu maar op tijd aan boodschappen gedacht, want ik rammel, maar buiten een handje nootjes is het rantsoen op. En wat ruikt die lasagna van een stel Fransen toch lekker! Morgen actie ondernemen!

11 Mei 2012

Eerst hamster ik wat boodschappen en ben ik blij dat ik genoeg geld uit de ATM kan halen, want de drempel blijkt hier voor mijn bank $800 per dag te zijn, wat veel lijkt, maar het niet is, vooral niet als er net een huurauto en shopping spree van is betaald. Bovendien heeft Aoraki/Mount Cook een ATM noch winkel, dus ik moet er even mee doen ook.

Ik rijd door een adembenemend landschap naar een kleine nederzetting onderaan de hoogste berg in Nieuw Zeeland. Een die nog immer een uitdaging is voor ervaren klimmers en die al menig leven heeft geeist.

Dat gaat mij niet gebeuren, dus een uurtje na het inchecken in het Youth Hostel, loop ik met een Canadese de ‘Hooker Valley Walk’ naar de Hooker Valley met de Hooker Gletscher. Een ‘walk’, die integenstelling tot een ‘Tramp’ gemakkelijk is en aangegeven en al helemaal geen ‘Climb’ waarvoor je een zeer ervaren klimmer of ‘Mountaineer’ dient te zijn.

Echt makkelijk is de vier uur durende wandeling over rotsen en met toch enkel hoogteverschil ook weer niet en ik gooi het nog maar een dagje op mijn jetlag (handig). Nog altijd hangen de wolken laag, maar het geeft een mysterieus herfstig sfeertje, wat ook wel mooi is. En eerlijk is eerlijk, lopen met minus 4 is nog altijd makkelijker dan lopen met plus 40.

We krijgen zelfs een cadeautje op de terugweg, de lucht klaart bijna op en er is een schitterend avondlicht.

12 Mei 2012

Om 8 uur komt de zon op en om 9 uur is het schitterend koud en helder en ... De top van Mount Cook is helemaal vrij van wolken. Een schitterend gezicht als ik 400 meter klim naar Sealy Tarns. Een prachtig uitzicht en heerlijk weer maken het tot een topdag. Een beetje twijfelachtig kijk ik naar de trampers die doorklimmen naar Muellers hut, vier uur meer omhoog, maar met de weerwaarschuwing in mijn achterhoofd daal ik de 400 meter weer af. Achteraf een goede beslissing, bedenk ik me een beetje laf als het begint te stormen en regenen in de middag. Maar die langere treks komen nog wel, ik krijg de smaak te pakken. Al doen mijn $22-schoenen wel een beetje zeer.
Morgen krijgen mijn voeten weer een beetje rust als ik weer de weg op ga.