Een beetje nieuwe start

Delhi, Taj Mahal, Jaipur, tijgers, treinen, Hampi, curries, tempels, sari’s en tulbanden. En chaos, heel veel chaos.
Ja, dat was India. Maar het is veel meer dan dat. Reizen in India betekent verbazing als een altijd meereizende metgezel beschouwen en ondergedompeld worden in een centrifuge van kleur, geur, lawaai en smaak, want er is geen ontsnappen aan. Meestal. Behalve wanneer je op een moment op een klif in Kerala staat en naar beneden kijkt waar de golven het strand oprollen. Of wanneer je in Ooty door de theeplantage loopt en uitkomt bij een rotspunt hoog boven de valei. Of in Hampi, waar de weg tussen de boerenveldjes slingert en je je klein en nietig voelt tussen de stapels enorme rotsblokken. Die momenten van rust en vrijheid zijn des te meer intens en kostbaar in de wervelwind dat het leven in India kan zijn. Rust en chaos, arm en rijk, schoonheid en afschuw. India in een woord is tegenstrijdigheid.

Een nooit aflatende stroom van aandacht was onze tweede medereiziger in het eerste deel van de reis, in het noorden. In het kleine plaatsje Aligarh, waar we de bruiloft van Rohit’s zus mee mochten vieren, was dat nog niet zo heel verbazend. Veel toeristen laten het stoffige studentenplaatsje, zich twee uur vanaf Delhi bevindend, links liggen. (Of eigenlijk, men laat het rechts liggen, gezien de geografische ligging). Op onze dag in Aligarh gingen wij op zoek naar een restaurantje dat in onze ogen acceptabel was. Dit betekent: een menu dat of Engels naast het Sanskriet heeft of plaatjes, een stoel elk om op te zitten, bij voorkeur een tafel om van te eten en een voedselbereidplaats (we zullen niet zo ver gaan om om een keuken te vragen) die niet ook als toilet en/of vuilstortplaats dient. Deze eisen werden in de loop van de dag bijgesteld. Want ook al was niet elke voedselbereidplaats onaanzienlijk, het concept van rustig zitten bij je eten komt in Aligarh niet voor. Niet in restaurants althans. Na enkele mierzoete hapjes bedekt met zilverpapier uit een ‘bakkerij’ met sta-tafels, vinden we aan de kant van de weg op een kruispunt een interessante handkar. De eigenaar heeft een vuur onder een platte tava (bakplaat) aangestoken en bakt daarop een soort burgers van aardappelpuree in rijkelijk olie. Ondertussen aardig hongerig van het stof en het rondslenteren, proberen Joyce en ik er wel eentje uit. We krijgen onze ‘patty’ in een bordje van gedroogd bananenblad (heel ecologisch verantwoord dus) met een chili- en een mint/cocossausje, een gesneden uitje en een verkruimelde cracker eroverheen. Terwijl we op deze delicatesse staan te wachten, heeft zich een kleine menigte om ons heen geschaard, om de simpele reden dat we langer dan enkele seconden stil staan en dus uitgebreid bestudeerd kunnen worden. Van een afstandje.
Een vriendelijke meneer met lef dirigeert ons naar een bankje en zet twee glazen voor ons neer waar hij water inschept van onduidelijke herkomst. Waarom dat is wordt ons duidelijk na de eerste hap. Beiden wel wat gewend op het gebied van pittig eten, nemen we een flinke hap en na een aanvankelijk zachte smaak, slaan na het doorslikken de vlammen uit. Het glas slootwater voor ons wordt een tantaluskwelling. Onze zoektocht naar een veilige bron van vocht brengt ons ruim een half uur later bij een verkoper van cola en limca (de plaatselijke bitter lemon), maar tegen die tijd zijn onze smaakpapillen zo verlamt, dat we de rest van de reis geen last meer zullen krijgen dat voedsel te heet gepeperd is. Nee, nu lieg ik, behalve die ene keer in Allepy toen Joyce dacht een groene boon op haar rijst te vinden, maar inplaats daarvan een groene chili peper lekker opat. Dat was waarschijnlijk nog heter, maar ik kan het niet met zekerheid zeggen, ik heb haar voorbeeld enkel gevolgd met mijn ogen en met het aangeven van een flesje water.

Dat in Aligarh een verkeersopstopping ontstaat bij de aanblik van twee reizende dames uit het westen is iets waar we nog wel in kunnen komen. Dat we bij in Delhi niet kunnen stilstaan zonder aangesproken te worden door riksha chauffeurs, bedelaars, verkopers van reizen, gidsen, tassen, kleding, sjaals, massages, beeldjes, kitsch en kunst en alles wat daartussen ligt werd op den duur irritant. Maar dat we bij de Taj Mahal vaker op de foto zijn gezet met wilekeurige Indiers dan het ding zelf, daar zakt toch de spreekwoordelijke broek vanaf.

Ook dat is India. India zit zo vol verrassingen, dat ik deze en vele volgende verhaaltjes vol zou kunnen zetten met wat we nu toch weer hadden. Maar tegen die tijd, zit ik alweer drie bestemmingen verder (ik zit nu op twee), dus ik moet de vaart er een beetje in houden.

Na India, kwam Nederland. Schoon, ordelijk, rijk Nederland in Crisis. Waar het overigens niet sneeuwde, na twee jaar hevige sneeuwval en voorspellingen van de aanstaande horrorwinter. Jaja, lekkermakertjes en dooie mussen, dat zijn het die voorspellingen.
In crisis dus, Nederland. Diepe, diepe ellende. Want wie kan er zich nog de vaste telefoon veroorloven? We vervallen (bijna) allemaal maar tot de iPhones en Samsung Androids. Afzien, want nu moeten we ook nog maar zien dat we die Tomtom op Marktplaats kwijt kunnen raken, want wie gebruikt zo’n ding nou nog?
Ik dus. Die ook een onbreekbare Nokia telefoon heeft die slechts kan bellen en smsen. Met de Tomtom kon ik toch mooi de nieuwe huisjes – huizen van mijn liefhebbende naasten opzoeken en dat kwam goed uit, want mijn richtinggevoel is nou eenmaal niet zo goed als dat van Tomtom. Op die bezoekjes kwam het C-woord ook vaak langs. Niet zo vaak als op het NOS journaal, maar toch vaak genoeg om te ontdekken dat, behalve de vaste telefoon, de grootste kosten van de Cr*s*s de voorheen aangenomen onwankelbare Nederlandse sociale zekerheid blijkt te zijn.

Maar het was niet al serieus, een halfgaar Kerstdiner zal in huize Doeven zeker leiden tot de aanschaf van een werkende oven, wat dan toch weer een bijdrage aan de economie is, nietwaar? Van taarten maken tot een dagje Elysium in Bleiswijk, maar bovenal het zien in levenden lijve van zeer gemiste personen maakte ervaring Nederland tot een letterlijk regenachtig, maar figuurlijk zonnig succes. Bedankt aan al mijn lieve vrienden, vriendinnen en familie voor de tijd die toch weer vrij is gemaakt. Geweldig genoten!

2 Januari begint het jaar goed met het einde van de lange vliegreis Amsterdam-London-Bangkok-Phnom Penh. Een dag later zit ik op mijn nieuwe placement bij Kape in Kampong Cham. Met het idee een vliegende start te maken, want over 4 maanden zit het er alweer op. In Kampong Cham komt een week later Simon opdagen. Dezelfde Simon die ook ooit tegelijkertijd met mij in Cambodja aankwam en die in dezelfde groep voor taaltraining zat. Zittend aan de rivier met een koud Angkor biertje, starend naar de donker wordende hemel is het even als twee jaar geleden. Toen we net aankwamen en alles nog zouden gaan meemaken en leren. Als ik later die avond tijdens het eten in restaurant Lazy Mekong Daze de kring van Kape staf, Artsen zonder grenzen en andere expats rondkijk, weet ik hoe anders het is dan twee jaar geleden. Opnieuw starten in Kampong Cham, fase 2, is begonnen.