Potholes en ander leed

De weg naar Bousra geeft het Engelse woord ‘pothole’ een heel nieuwe dimensie. Een ‘pot’, in mijn beleving een kookpan, maakt samen met het woord ‘hole’ duidelijk dat we het hebben over min of meer ronde gaten die in de weg kunnen vallen wanneer het asvalt aan slijting onderhevig is. De reden dat ik het uitleg is dat deze in Nederland doorgaands zo snel zijn opgelapt, dat we bijna zouden vergeten hoe het process van achteruitgang met betrekking tot wegen verloopt. Dat deze ‘potholes’ snel worden opgevuld, is van belang, want potholes hebben de neiging zich uit te breiden. Nu is de weg naar Bousra kennelijk het decor voor een onderzoek naar de groei van putholes en het lijkt aardig succesvol, met gaten groot genoeg om een badkuip in te plaatsen.
Dit maakt de motortochtjes naar Bousra een interessante onderneming, slalommend om de gaten die je wel op tijd gezien hebt.

Met enigszins beurse knieen en gewrichten komen wij zo verder in perfecte gezondheid aan op de veel belovende ‘horse warming party’. Nu is het niet geheel duidelijk of we op de juiste locatie zijn aangekomen, aangezien we de persoon die ons heeft uitgenodigd de hele avond niet te zien krijgen en onze uitnodiging een andere kleur blijkt te hebben dan die van de andere gasten. Maar deze twijfel mag de pret niet drukken en met het overhandigen van het verplichte aandeel in de kosten voor het feest, zal het ook wel niet zo veel uitmaken.
Het eten smaakt er in ieder geval niet minder om en volgens sommigen in onze groep, het bier ook niet.

Tegen 9 uur loopt het feest ten einde en mogen we de terugtocht aanvaarden. Volgens Paul is het een goed idee nog een biertje mee te nemen voor op de motor (toegegeven, hij zit achterop) en ook Chak blijkt dat een hilarisch plan te vinden. Daniel doet niet mee met deze verlenging van de feestvreugde, maar hij heeft zich voorbereid door zich er voor vertrek van te verzekeren dat zijn $10 wel besteed was. Het resultaat is dat we terstond een verkeerde weg inslaan, maar gelukkig wordt dat snel ontdekt.
In het donker reflecteren de grijze stofdeeltjes verblindend in mijn koplamp. Daniel besluit dan dat de beste oplossing is om zonder licht te rijden.
Zo hobbelen mijn compagnons zeer zorgeloos en ik bezorgd voor vier, dwars door de onzichtbare potholes, met als enige bron van licht op deze maanloze nacht de rode gloed van de heuvels die door de omwondende boeren in brand zijn gestoken. Kennelijk maak ik me zorgen om niets, want anderhalf uur later komen we veilig en wel in Sen Monorom aan.

Deze maand is de een na laatste voor het regenseizoen begint en dus net voordat de ergste hitte losbarst en dus de perfecte tijd voor bruiloften (en horse warming parties). Daarbij is het Khmer Nieuwjaar dat vier dagen lang gevierd wordt; kortom een feestelijke maand.
In de dagen van Khmer Nieuwjaar is er een ware volksverhuizing van Khmer en niet-Khmer in alle windrichtingen, doorgaands binnen de landsgrenzen, maar ook naar Laos en Vietnam waar ook Nieuwjaar wordt gevierd. Al zullen Khmer niet snel vrijwillig naar Vietnam gaan, op de premier na die als enige Khmer wel vriendschappelijke relaties met de ‘Youn’ onderhoudt.
Ik besluit naar Laos te gaan, wat relatief dichtbij is, maar wat me komt te staan op twee keer twee dagen bussen, met in het eerste geval een pauze van vijf uur in het immer charmante Snoul.
Gelukkig maakt Laos het zelf meer dan goed. Van Pakse nemen we direct een tuctuc-Laotiaanse-stijl en komen zo een uurtje later aan op het Bolovens plateau, wat een beetje Mondulkiri-extreme is, met dichte bossen, diepe stijle kliffen en indrukwekkende watervallen.

Bij terugkomst kan ik er niet meer onderuit: blokken. Lezen, herhalen, oefen essays schrijven, meer lezen, meer herhalen, meer oefen essays schrijven.
Ik heb verzaakt te delen dat ik het examen de vorige keer niet heb gehaald, dus nu studeer ik voor een dubbel examen (een herkansing en het nieuwe van de cursus die ik afgelopen zes maanden heb gedaan) met driedubbele stress en tijdsinvestering.
3 En 4 mei is het zo ver en vind ik mezelf weer in een ijskoud kamertje van een gebouw van een onderwijs instelling met als naam een van de vele drie-letterige afkortingen. Ik durf me nu niet aan uitspraken erover te wagen, behalve dat ik blij ben dat het erop zit voor nu.
Het toeval wil dat vaders ook weer in Phnom Penh is voor het laatste deel van zijn missie om het Cambodjaanse ministerie van informatie te informeren over digitale televisie. Als tegengewicht voor de verplichte vleesfestijnen in vage Khmer barbeque restaurants met namen als ‘Kado restaurant’ eten we vegetarische curry tussen witte muren met kunst eraan, rap draaiende ventilatoren en van stoelen met kussens. Ongelovelijk luxe.

Op donderdag buigt mijn bus af van Phnom Penh naar Kratie, de weg naar Mondulkiri negerende, om de bruiloft van Nico en Sienet te bezoeken. Franse Nico die in Sen Monorom woont heeft familie over om zijn grote dag bij te wonen in haar plaats van herkomst, zoals dat hoort.
De temperaturen lopen op onder een grijze lucht, maar ondanks dat gaat het verkleden en gaan de ceremonies bijna onafgebroken door. Met gebrek aan enige bries een flinke prestatie.
De Fransen laten zich van hun beste kant zien op de dansvloer (lees: de aangestampte aarde voor de geluidsboxen en de band) tussen de Khmer gasten en behalve dat en het feit dat de bruidegom duidelijk niet Khmer is, is het een typische Khmer bruiloft. Een beetje specialer, dat toch wel.

De volgende dag, of eigenlijk een paar uur later, mag ik de airconditioned hotel kamer verruilen voor een minibus met aircon op windenergie die ik deel met 24 anderen. Binnen een half uur ben ik doorweekt, aangezien dit mechanische verkoelingssysteem weinig meer brengt dan meer hete lucht, zij het stromende hete lucht. Maar de belofte is dat de minibus me in vier uur in Phnom Penh terug brengt, wat een aanzienlijke verbetering is gezien ik er de dag ervoor zeven uur over deed. Helaas. Na een uur stoppen we aan de kant van de weg en wordt de bagage afgeladen om de aan flarden gereden band te vervangen. Toegegeven, het verwisselen van het wiel gaat in record tempo, maar de vreugde is van kort duur als we na een slopende drie uur van rijden-stoppen-rijden-stoppen gaan ‘lunchen’ (het is 10 uur op dit moment) en wachten op een andere bus die ons echt naar Phnom Penh zal brengen. Deze belofte wordt ingelost, zij het niet voordat de voornaamste lading van de bus: hout, is afgeleverd bij een meubelmakerij. Het laatste half uur van de reis heb ik een hele bank voor mezelf, niet eens meer te delen met een houten deur, wat een geluk!
Uiteindelijk ben ik net op tijd om na een snelle douche aan te sluiten bij de vergadering waarvoor ik terug moest naar Phnom Penh in de eerste plaats.
Een productieve vergadering was het en gelukkig maar, want de volgende dag mocht ik weer het Cambodjaanse openbaar vervoer in, terug naar Sen Monorom.
De motor is toch zo gek nog niet...