Happy Merry Christmas! En een gelukkig Nieuwjaar!

Hoeveel van mijn schrijfsels hebben niet de elementen ‘motor’ of ‘workshop’ in zich? Het zijn er slechts enkele. Uitkijkend naar radicaal andere dingen om over te schrijven, rijgen de de dagen aaneen. Reflecterend op mijn favoriete onderwerpen kom ik tot de conclusie dat sensatie de reden is voor deze voorkeursbehandeling in het geval van eerstgenoemde en het totale gebrek hieraan de reden voor het laatste. Wat op zichzelf alweer genoeg is voor een interessante beschouwing van een ongeevenaarde saaiheid. Vind ik.

Laat ik niet het nieuwe jaar beginnen met het breken van deze traditie en beginnen met het schetsen van de situatie waarin ik mij gisteren bevond, deze blog voorbereidende. Het was in, jawel, een workshop (pardon; seminar, laten we eens een ander woord gebruiken om het hierboven gemaakte punt tegen te spreken dat zich hier geen sensatie voordoet) samen met de hooggeachte delegatie van het ministerie die ik twee dagen daarvoor ontmoette in een jolige bui op de bus van Phnom Penh. Zonder vertaler, die zijn toekomstige schoonfamilie aan het ontmoeten en de datum van zijn aanstaande bruiloft aan het bespreken is, wordt ik eervol op het podium gepland, eerste rij aan een tafel met gifgroen glanzend tafelkleedje en met een plastic bloemstuk onder mijn neus rechts van de grote baas van het provincie kantoor voor Educatie en met een honderd pagina dikke handout in Khmer. Ook een agenda is mij ten deel gevallen en tot mijn schrik zijn de enige letters die ik kan lezen VSO van 10.10 tot 10.20. Nog een geluk dat ik tijdens een andere saaie workshop de getallen in Khmerschrift uit mijn hoofd heb geleerd. Maar mijn vermogen om getallen in Khmer te lezen zal mij niet helpen als ik aan deze volledige vergadering de verwachtte presentatie mag geven. Terwijl de speeches voortkabbelen vraagt de dame naast mij (hoofd van administratie op het ministerie, zo blijkt later) naar mijn naam en land van herkomst. Een gezellig praatje doet afleiden van de speeches en dat dit niet zo’n geinteresseerde indruk maakt, wordt teniet gedaan wanneer de speecher zijn wild piepende telefoon opneemt en door de schallende microfoon een gesprekje met het thuisfront voert.

Een minuut of tien later, als ik dit verhaaltje heb opgeschreven en net bij het onderwerp ‘de motor’ aanland, vraagt de dame naast mij: ‘Excuse me, are you still single?’ Een heel gebruikelijke vraag aan deze kant van de aardbol, maar ik had hem nog niet eerder van een afgevaardigde van het ministerie gekregen onder toeziend oog van een videocamera en een complete vergadering, tijdens de nog immer durende woordenwaterval van de Grote Baas.
Na deze interentie kan ik weer verder met het optekenen van de gebeurtenissen van afgelopen maand, vervolgend met onderwerp 2: de motor.

De motor heeft dit keer een positieve bijklank, want hoewel mijn exemplaar de geest aan het geven is (en altijd onderaan de heuvel, wat al taferelen heeft opgeleverd van de barang die de motor de heuvel opduwt, geholpen door drie tienermeiden, naar de reparatie mannetjes. Geloof mij, zelfs een Suzuki Viva is niet te ondeschatten in gewicht) kon ik een fijne rit naar Kratie provincie aanvaarden met een geleende motor van collega Daniel. Met collega Paul reden we in vier ontspannen uurtjes over strak asfalt via de dorpjes Krek, Knar en Snoul (geen grapje) naar het huis van bevriende VSOers in het plaatsje aan de Mekong rivier, gelijknamig aan de provincie, beroemd om de zoetwater dolfijnen. De dolfijnen zijn voor een volgend bezoek bewaard, want wij hadden het te druk met Kerst vieren. Op zijn Brits (deja vu), wat dit jaar vooral inhield dat Kerst het perfecte excuus is om vanaf 9 uur in de ochtend te beginnen met drinken en hiermee niet op te houden tot je naar bed gaat. Dat was, gezien de zwaarte van deze dag, niet eens zo laat. Een ‘secret Santa’ zorgde voor de nodige cadeautjes in de kussenslopen die als ‘stockings’ dienst deden en de bubbelwijn ging open na de thee en cadeautjes en ging gepaard met witte bonen in tomatensaus, tomaten en roerei. Al met al een welkome variatie op het Khmer dieet.

De dag eindigt aan de rivieroever met een grote groep VSO collega’s genietend van de zonsondergang. Het avondeten is gepland in ‘Joe’s’ restaurant, maar helaas is Joe de Britse traditie van het drinken tijdens Kerst iets te na aan het hart en veroorzaakt hij een rel door een onschuldige VSOer zijn establissement uit te sturen om een halfvol (of halfleeg in dit geval) glas dat toch volledig gerekend wordt. Loyaal als wij zijn volgen wij onze collega en komen min of meer per ongeluk terecht op het ‘Kerst’feest van de universiteit, waar we vol enthousiasme het feestgedruis in worden getrokken. ‘Happy merry Christmas!’ wordt er geroepen voor er geklinkt en gedronken wordt. ‘Are you happy? I’m happy!’ roept een student me toe. Het is het vrolijkste feestje dat ik me kan voorstellen. Studenten, leraren, Khmer en Barang, allen lachen en zijn vrolijk. Om elf uur is het gedaan met de pret en gaat iedereen naat huis, zoals ik al zei, nachtbraken is het niet geworden.

De volgende middag rijden Paul en ik rond vier uur tegen de Mondulkiri heuvels op. Het late middag licht zet de toppen in een gouden glans. Bijna thuis.
Thuis moet echter nog heel even wachten, want na een fotostop begint Daniels motor, die nu mijn motor is voor een weekend, te zwabberen als de mij overbekende soortgenoot. Lekke band.
Nu zijn wij goed voorbereidt en voorzien van alle mogelijke gereedschappen en extra binnenbanden, maar helaas is de verkoper van de binnenband niet bekend met het Ikea-principe en zit er geen handleiding bij zoals bij de Billy. Het telefoonnummer van de installatieservice is ook niet vermeld. Dientegevolge heeft het eerste de beste voertuig dat langskomt de keuze over mij heen te rijden of te stoppen op het midden van de weg en ik ben blij dat de de bestuurder voor het laatste kiest, want van deze Lexus had ik het niet gewonnen. In eerste instantie aarzelend zet de bestuurder de 4X4 toch aan de kant en komt het manvolk ons helpen de band te verwisselen. Niet verwent door Billy, kan onze redder uit zijn hoofd sleutelen. Dat mag ook wel, want deze leger generaal heeft wel voor hetere vuren gestaan. Uiteindelijk kunnen ze er wel om lachen en worden we uitgenodigd voor een feest in een restaurant waar zij verblijven. Ik bedank vriendelijk, maar eenmaal thuis wint de vermoeidheid het van het verlangen naar een nieuwe motorrit.

Terug in op het seminar begint men ondertussen tot leven te komen. Pauze. De tafel met snacks is zoals gebruikelijk binnen seconden leeggehaald en tassen zijn gevuld voor het thuisfront. De directeur (Grote Baas) staat toe onze presentatie uit te stellen naar de volgende dag als Chak de motorrit van Phnom Penh naar Sen Monorom met Paul heeft volbracht om mij bij te staan in deze.

In Phnom Penh verzamelde een groep VSOers om het nieuwe jaar in te luiden. Hier ligt een pakketje op me te wachten dat wonder boven wonder de douane heeft overleefd, met de de dubieuze inhoud van wit poeder en een advies om vooral niet te snuiven. Het gaat hier om poedersuiker voor bij de oliebollen-in-wording (dankzij de bijgeleverde mix) en een lading kunstsneeuw die vrolijk uitwaaiert over de tafel, stoelen en vloer van vriendin Sarah die haar huis voor mij openstelde. Een witte oudejaarsavond en een goed begin van 2011!