'Vietnam: rechts'

Grote veranderingen in het Oosten des Lands:
-Charlotte is terug naar Engeland en is afgelopen maandag al aan haar nieuwe baan in Londen begonnen.

-Twee nieuwe vrijwilligers (de Britse Paul en de Ugandese Daniel) zijn in hun houten huizen getrokken.

- Een van die houten huizen was mijn oude huis. Ik ben verhuisd naar Charlottes oude huis en heden de trotse bezitster van een oven (jawel), een douche en van een koel balkon dat rondom het huis loopt met uitzicht over het meer.

- Mijn nieuwe huis komt met nieuwe kat, die mijn lieve Bobor bijna opeet, zodat ik Bobor moet afstaan aan Paul (nieuwe volunteer) en Chak die een rattenprobleem in hun huis hebben. Dit lost het problem echter niet op, want het monster van Sen Monorom verplaatst de aanval naar ondergetekende, wat me een roodopgeblazen voet opleverd en een bijbehorende antibioticakuur. Na deze grove schending van het staakt-het-vuren is de staat van oorlog hervat. Het uithongeren van de vijand is nu de tactiek, hopende dat deze de staat van beleg verplaatst naar een minder karige voederplaats.

-Er is, desondanks, een vriendschappelijke alliantie gesloten met de hond van het nieuwe huis.

-Ondanks dat ik nog steeds niet weet hoe het is afgelopen met mijn examen in Phnom Penh vorige maand, ben ik een gestart met deel 2 van mijn studie: ‘Capacities for managing development’. Jaja, het klinkt als heel wat, maar tot nu toe gaat het er vooral over hoe ‘development management’ de wereld een stapje dichter bij de afgrond van de armoede heeft gebracht.

- In hun eerste week kregen de nieuwe vrijwilligers direct een ‘Annual Partnership Review’ voor de kiezen. Een vergadering met de belangrijke personen van het Provincie Kantoor van Educatie (de partner) en met onze ‘Progranmme manager’ genaamd Sokhim van het hoofdkantoor van VSO Cambodja in Phnom Penh. De dag begint met een evaluatie van de afgelopen anderhalf jaar, met wat modder gooien van de kant van de Inspecteur van Inspectie die zich gepasseerd heeft gevoeld, blijkbaar. De beste man wilde ook mee op schoolbezoeken en hij wil toch ook op de hoogte gehouden worden van de vorderingen van VSO. Toch jammer dat hij vergeet dat hij nooit thuis geeft als we een vergadering met hem af willen spreken. De middag wordt besteedt aan het bespreken van de ideeen voor volgend jaar. Dit heeft als voordeel dat we nu allemaal weten wat het plan is voor volgend jaar. Ik heb zowaar een bediscussieerd en goedgekeurd werkplan met targets en de belofte van samenwerking van het Provincie kantoor! Hoera!

- De nieuwe vrijwilligers hebben ook hun eerste extreem saaie Khmer vergadering meegemaakt toen we dachten dat de vergadering voor ons van belang zou zijn. Na een uur rijden, blijkt op de plaats van bestemming dat de faciliteiten van verschillende gemeentes wordt voorgelezen van een kladje, inclusief telefoon netnummers die daar toevallig bereik hebben. Dit gebeurt door elke aanwezige organisatie of instelling, wat op ongeveer twintig soortgelijke speeches komt te staan. En laat het nou net over de gemeentes gaan waar wij niet werken.

- We gaan met ons nieuwe team op teamuitje naar een voor mij tot noch toe onbekende waterval in het district Oreang ongeveer drie kwartier rijden van het dorp. We rijden elk op onze motor (alleen Paul zit achterop bij Chak) over kleine weggetjes tussen meters hoog gras, het is een schitterende tocht. We barbequen in het bos over een houtskool vuurtje op een zelf gefabriceerd rooster van verse bamboe en spelen kaartspelletjes. ‘Ligretto’ is momenteel favoriet. Vertaler To woont in Oreang en gaat er vroeg in de middag vandoor, omdat hij een tweede baan te doen heeft.

Na nog een half uurtje fanatiek Ligretto spelen, besluiten we allemaal op te breken. De wind lijkt aan te trekken. Op het moment dat we vijf minuten onderweg zijn, barst de regen los. Behalve dat wij nat worden, wat onprettig is, wordt de weg dat ook en dat is een kleine ramp. Na een kwartier is achterop de motor meerijden geen optie meer, omdat de wielen de grip verliezen in het heuvelachtige landschap. Wat betekent dat ik loop, omdat Paul en ik hebben gewisseld van motor. Achterop rijden is ook niet altijd een pretje voor langere afstanden. Paul heeft ondertussen opgegeven nog te proberen op de motor te blijven zitten onder deze omstandigheden en terwijl Paul en ik te voet een motor voortduwen, blijven Daniel en Chak gemotoriseerd. Zij het nauwelijks sneller dan lopend en met verschillende schuivers in de modder.

De ramp is compleet als blijkt dat we een verkeerde afslag hebben genomen en we moeten toegeven dat we de weg kwijt geraakt. Twee uur na vertrek staand op een open heuvel die omgeven is door jungle, begint het besef door te dringen dat we een uur hebben te gaan voor het donker wordt en dat we geen idee hebben waar we zijn. De situatie ziet er op zijn zachtst gezegd niet best uit. Terwijl de regen voortdenderd bekijken we onze mogelijkheden. De eerste is doorgaan in de richting waarvan we denken dat het de goede is en hopen dat we snel bij de asvaltweg naar Sen Monorom uitkomen. We weten echter niet zeker of deze weg daarnaartoe zal leiden en ook niet hoe de kwaliteit van de weg zich ontwikkeld. De tweede mogelijkheid is dwars door het bos oversteken naar wat vermoedelijk de asvaltweg is. Alleen weten we niet of het streepje dat we in de verte zien werkelijk de asvaltweg is, waar deze naartoe gaat of hoe daar te komen. De derde mogelijkheid is zeker een uur terug glibberen en proberen te achterhalen welke afslag we hebben gemist. We proberen optie twee een klein stukje, maar lopen al snel vast tegen een cassaveveld waar het motorspoor helemaal verdwijnt. Bij gebrek aan optie vier (verschijnselen) kiezen we voor optie drie.

Na een kwartier glibberend de motor vooruit duwen, wordt de weg breder en waag ik het erop de motor als middel in plaats van last te gebruiken; rustig half peddelend, half rijdend. Paul gaat weer achterop bij Chak en zo komen we een uur later inderdaad bij een grote (modder)weg uit.
‘Vietnam rechts’, zegt een bord.
Gelukkig zegt hetzelfde bord dat Sen Monorom de andere kant op is. De schemer heeft intussen plaats gemaakt voor het donker en door de hoogte belemmert laaghangende bewolking het zicht nog verder. De weg is breed en redelijk vlak, maar verradelijk door plotselinge gladde stukken en hoogteverschillen. Desondanks kan ik na een tijdje lichten ontwaren in de verte die veel weg hebben van de verlichting van de langdingsbaan in Sen Monorom.

Het is net als ik denk dat het ergste achter ons is, als de wijzer op mijn benzinemeter akelig laag zakt. Toch, bijna vier uur na vertrek, doorweekt, koud, moe en vies komen we aan bij de benzinepomp in Sen Monorom, net op tijd om de brandstof aan te vullen.
We arriveren van de andere kant van het dorp dan vanwaar we vertrokken en die asvaltweg, die kwamen we pas in het dorp weer tegen.

- Volgende week is er weer de jaarlijkse bootrace. Dit Bon om Toek festival brengt bijna alle Cambodjanen samen in Phnom Penh. Een fijne bijkomstigheid is dat tijdens dit festival je criminele leitje wordt schoongeveegd, in religiues opzicht. Een goede reden om vlak voor het festival te pakken wat je pakken kunt, bij voorkeur in de vorm van handtassen of portomonnees van westerlingen. De regering heeft dit jaar een handje geholpen door een aantal hoofdwegen in Phnom Penh af te sluiten voor tuctucs, waardoor deze de achterstraatjes (moeten) kiezen waar de zakkenrollers (al dan niet op afspraak met de tuctuc chauffeurs) hun beurt afwachten.

- Volgens het nieuwe werkplan richt ik mijn aandacht op grade 1 en 2 (groep 3 en 4) en kan ik het gebruik van de vorig jaar aangschafte boeken en training goed volgen. Fantastische lessen heb ik mogen aanschouwen met als persoonlijke favoriet een school directeur die lesgeeft aan de grade 3 en 6 (groep 5 en 8 ) en de boeken niet alleen bloedserieus aan de kinderen voorschoteld, maar ook omvormd tot toneelstukken tot grote hilariteit van de kinderen en de beste man zelf.

Een andere leerkracht heeft in haar grade 2 (groep 4) 73!!! kinderen. Zij lezen in groepen van elf of twaalf over een boek gebogen in plaats van groepjes van drie. Desondanks presteert ze het de kinderen persoonlijke aandacht te geven en is haar controle over de klas perfect. Het grootste wonder is misschien nog wel de houding van de kinderen. Geen ruzie of geduw, maar rustig tegen elkaar aanleunend lezen ze allemaal mee. Ik ben letterlijk met stomheid geslagen...