Operacy

Op een niet zo bijzondere maandagochtend lijkt er iets in de lucht te zitten. Het nieuwe slot van de vergaderzaal is open en een twintigtal motoren staan pal voor de deur. Dat is nog niet zo verwonderlijk, ware het niet dat er ook een Lexus staat. Een Lexus betekent Hoog Bezoek.

En inderdaad de Lexus blijkt eigendom van een afgevaardigde van het ministery van educatie, jeugd en sport en komt een vijfdaagse training geven. ‘Ik wil graag dat jullie deelnemen’ zegt meneer De Grote Baas.
Zo zit ik even later met naast de plaatsvervangend minister op het podium voor de inleidende speeches.

Na de eerste ochtend van speeches lijkt alles nog veelbelovend. Er is een grote groep mensen aanwezig, er zijn verschillende mensen die de training zullen verzorgen en de beemer (die het nu ineens wel doet) staat klaar en afgestemd op PowerPoint. Dit laatste is minder hoopgevend, maar krijgt tot zo ver het voordeel van de twijfel.

Na de ochtend is er het voordeel dat we achterin de zaal een plekje kunnen bemachtigen en zo het podium kunnen laten voor wat het is. Een hand out van twee centimeter dik wordt uitgerijkt en vertaler To gaat direct van start met het vertalen van alle dia’s. 248 Zijn het er. Doorbladerend komen we echter ook veel plaatjes tegen (en herhaling zoals later zal blijken).
De tweede dia is in het Engels, maar toch onbegrijpelijk. ‘Operacy’ staat er in enorme letters op het scherm, want ja, daar gaat de training over en dat is Heel Belangrijk. Ik kijk opzij naar de Britse Charlotte, maar dat de betekenis van het woord mij niet bekend is, blijkt niet een algemeen gebrek aan kennis van de Engelse taal. Vertaler Chak zoekt het zelfs op in zijn Iphone, maar ‘Operacy’ blijkt een niet bestaand woord. Daar worden wij in Mondulkiri met alle genodigden van elke school in de provincie een week in getraind.

De ene spreker komt, de ander gaat. De dagen schuiven tergend langzaam voorbij. Chak worstelt. Op maandag doen we tenslotte nog ons best te begrijpen wat Operacy is en wat voor waarheden er worden verkondigd. Tegen vrijdag zijn we murw gepraat van Boedhistische metaforen en voor ons onbegrijpelijke vergelijkingen. Tegen woensdag verandert het zwaartepunt naar ‘succes’ en hoe persoonlijk succes te bereiken. Massagraven en bloedige foto’s genomen tijdens het PolPot regime in de tweede helft van de jaren zeventig trekken voorbij tussen de foto’s van Angkor Wat (de tempel) en Preah Vehear (de omstreden tempel die of van Cambodia of van Thailand is). De logica achter de foto’s wordt uit de doeken gedaan. PolPot had immers niet zo veel succes, maar de bouwers van Angkor Wat wel. Juist.

‘Wat vind je van de training? Ik wil graag dat jij ook wat zegt om te de leraren meer kennis te geven’ zegt De Grote Baas tijdens een pauze waarin ramboetan fruit wordt rond gegeven. Misschien kan ik een suggestie doen om PolPot tot de geschiedenisles te verbannen en kinderen te vertellen over deze periode in plaats van deze periode uit het currucilum te laten maar er wel een vergelijking op scheef te trekken tijdens een training over onderwijs? Onwaarschijnlijk dat het ministerie op kritiek van een ophooggevallen buitenlander zit te wachten. Gelukkig doet een andere gelegenheid zich voor in de vorm van een vraagstuk over het verdelen van vier bananen over vijf kinderen. (Wat mij dan weer een mooie som lijkt voor de kinderen in de klas zelf.) Een vraag die zich voordoet naar aanleiding van een foto van drie bananen, die elke dag terug komt en waarvan elke dag wordt beweerd dat er vier bananen te zien zijn.
De directeur van het provincie kantoor, alias Grote Baas, lijkt niet ontevreden met dit triviale stukje kennis wat dan toch maar mooi gedeeld is, want hierna verlaat hij de training en zien we hem daar niet meer terug.

Een enkele keer schrik ik op uit mijn apathie met geveinsd ‘luister gezicht’ door een opmerking die zinvol lijkt. Zo wordt er een lans gebroken voor het maken van fouten, want zo kom je uiteindelijk tot succes. Het geheel wordt geillustreerd aan de hand van een dia met piramides waaronder een nieuw Egyptische, een Azteekse en een oud Egyptische. Pijlen gaan van de een naar de ander. Want zo zie je, eerst waren de piramides niet zo mooi, maar door te oefenen werden ze steeds beter.

Het pakket met de 248 dia’s ligt voor me. To heeft hard gewerkt. Arme To dat ik het Engels evengoed begrijp als het Khmer.
Een diepe zucht slaakten we allen op de vrijdagmiddag borrel dat het voorbij was. Helaas juichten we te vroeg. Volgende week volgt deel 2.