Nieuws

Wolkenkietelende gebouwen, gele smok, glijdende skytrains en straatvoedsel overal. Dat is Bangkok. Nu niet de plaats om te zijn vanwege ongeregeldheden tussen de rode- en de gele T-shirt dragers. Maar aangezien Sven Kramer van zijn tweede gouden plak is afgehouden met zijn onfortuinlijke kwalificatie, zal rood en geel het Nederlandse nieuws wel niet hebben gehaald. De rest van de wereld maakt zich druk over de val van het kabinet. Zie: Cambodian daily voor meer achtergrond.

Terug naar Bangkok. Twee weken geleden was het nog prima toeven in the Starbucks, winkelcentra, tempels en sushi-bars. Wat een luxe! Mensen met schone kleren, dikke mensen, lange mensen. Mensen met opleiding, perspectieven, welvaart. En niet alleen voor de happy few, zoals in Phnom Penh. Het verschil tussen de twee steden is schokkend. Hoe zou het zijn geweest als de Rode Khmer niet had besloten het land te vermorzelen?

Maar al mijmerend zou ik bijna de reden vergeten voor mijn bezoek aan Bangkok. Inderdaad, nog altijd het leed aan de kleinste der vingers. Zodoende was er voor maandagmorgen een afspraak gemaakt in de chirurgische kliniek van het Bangkok Nursing Home.
Zondagavond om half elf sleepte ik mij en mijn tas naar de uitgang van het vliegveld. De eigenaren van de roze en groene taxi’s van ‘taximeter’ stonden te dringen om klanten. En een gehaaste meneer aan een tafeltje met briefjes voorzag mij van zo’n briefje met het autonummer van één van hen. Mijn zoetgevooiste chauffeur rende al druk pratend naar zijn taxi vergetend dat ik een tas mee te sleuren had. ‘Heeft u een roze taxi?’ kon ik ertussen brengen (uiteraard wilde ik een roze taxi). ‘Yes’ zei hij met veel overtuiging, terwijl hij een groengeel exemplaar opende. Met een meegenomen stoeprandje draaiden we de snelweg op. Hier begon ik het nut van de blaastest te waarderen. Of ik tv wilde kijken? Een ontkennend antwoord kon ik schudden, het DVD scherm werd uitgeklapt en een spaghettiwestern op vol volume afgespeeld. De chauffeur was echter wel geïnteresseerd in wat zich op het scherm afspeelde.
Wilde ik helemaal in Bangkok afgezet worden? Werd mij gevraagd tussen twee schietscènes door, scheurend over de knooppunten. Pas na het herhalen van de vraag, realiseerde ik me dat deze niet retorisch bedoeld was.
Voor de zekerheid gaf ik nog maar eens de naam van het guesthouse waar ik zou verblijven. Naam en adres klonken ineens niet meer zo bekend in de oren van de man die nog geen half uur daarvoor precies wist waar we zijn moesten. Dus werden kaart en leesbril erbij gehaald en de tijd genomen om eens goed te kijken. Tijd die weer werd ingehaald door ondertussen het gaspedaal verder in te trappen. Beton flitste voorbij op minder dan een halve meter afstand. Hoe ironisch zou het zijn een auto ongeluk te krijgen op weg naar het ziekenhuis?


Vele schietgebedjes en stoepranden later rijden we via de oprit van het Novotel de goede straat in. Voor de deur van het guesthouse is het genoeg geweest en al graaiend naar het bonnetje dat ik van de gehaaste meneer op het vliegveld had gekregen (met daarop de mogelijkheid tot het indienen van een klacht) werd ik, na betaling, verbaal de taxi uitgestuurd.

Een onvriendelijk gezicht bij de receptie later, verlangde ik alleen nog naar een retourtje slaapbewustzijn. Hoewel dat niet helemaal waarheid bleek, want een schone kamer was ook een grote wens. Eén die niet in vervulling zou gaan, want voorzien van airconditioning en warme douche, maar ook met de ontlasting van vorige bezoeker nog op het toilet. Heel veel WC-papier en hotelzeep maakten de WC-bril een tintje lichter geel. De zwarte schimmelplekken met bijbehorende geur moest ik maar verdragen. Vol van zelfmedelijden viel ik toch in slaap, tot, na ongeveer 3 uur, de vloer van mijn kamer stond te schudden. Een lichte aardbeving? Geen idee, maar slapen was gedaan voor die nacht. De Kers in de Appelmoes kwam echter bij het inleveren van de sleutel bij de receptie, waar een bordje stond (geen grapje) 'No complains allowed' (geen klachten toegestaan).

In het ziekenhuis ontmoette ik een dokter die niet de chirurg bleek te zijn en die zou ik pas donderdagavond zien. De dokter was wel erg vriendelijk en professioneel. Hij diagnosticeerde toch een breukje in het bot en een beschadigd gewricht. Ook was het weer gaan ontsteken. De wond van de vorige operatie heelde niet en gaf een leuk uitzicht op het bot. Hij maakte de wond weer goed en voorzag mijn pink van een mooi gipsje-met-klittebandjes, die wat meer bescherming geven. Ook kreeg ik mijn 6de dosis antibiotica. Paars dit keer. Op groen na heb ik alle kleuren van de regenboog aan antibiotica nu gehad. Inclusief sparkly zilver.

Golven van mezelf zielig vinden, de teleurstelling van een toch niet zo snelle behandeling, een schijnbaar niet werkende nieuwe Simkaart en vele mailtjes vol beklag later, was het tijd om de toerist uit te gaan hangen. Ik was tenslotte in Bangkok, nietwaar? Dus ging ik naar de Imax bioscoop voor Avatar (in 3D), het Siam winkelcentrum voor de uitverkoopjes, de toeristische straatjes voor de levendige terrasjes en nam ik een bootje naar de tempels met de gouden Boedhha beelden. Dit was overigens na het inchecken in een mooi hotel met SCHONE badkamer en na een dag met 14 uur slapen.

De operatie op donderdag bleek poliklinisch en gedaan in een mum van tijd. Helaas dat de ontsteking er nog zat, want eigenlijk moest er een pin in, wat nu om die reden niet kon. Dat betekende dat het gipsje en ik aan elkaar verbonden blijven voor 6 tot 12 weken.

Ondertussen is het werk weer begonnen in Sen Monorom. De taxirit en de vlucht terug waren voorspoedig. Evenals het herstel van de operatie. Het steentje dat uit mijn vinger is gehaald kreeg ik mee in een potje. De hechtingen zijn in Phnom Penh losgeknipt. Nu is het hopen dat mijn vinger recht wil worden, of, zoals de chirurg dacht, mijn pees weer aan wil groeien.

Mijn gedachten gaan echter al weer uit naar nieuwe zorgen. Onze vertaler die met het koppel werkte dat weg is gegaan, stapt op. En met hem zijn kennis van de scholen en de leraren. En dat terwijl de vertaler die ons rest het wel best vindt om in Phnom Penh te blijven als hij moet werken in Sen Monorom en weigert zijn telefoon op te nemen als hij nodig is. Collega Charlotte is ziek van het ziek zijn en weer/nog steeds in Phnom Penh. Helaas heeft zij mijn huis- en kantoor sleutels nog als gevolg van het ongeluk en hebben we die niet kunnen overdragen doordat zij op vakantie was toen ik in Phnom Penh was. Gelukkig is daar de familie waarvan ik hun bovenverdieping huur en kon ik zo van huis uit werken. Na een ochtend navragen toen er iemand zo vriendelijk was geweest het kantoor te openen, vond ik mijn motor in desastreuze toestand in het herentoilet (?!) en kon ik deze naar de reparatiemannetjes steppen. Een gezonde wandeling later, kon ik bij de Greenhouse bar een mountainbike huren en op de beste mountainbiketracks naar ‘mijn (dichtstbijzijnde) scholen’ fietsen. ‘Hallo, hier ben ik weer! Ja, het gaat prima met mij. VSO is jullie niet vergeten. Ik kom volgende week terug met een vertaler. Ik ben er en ik blijf’, voorlopig.
Zwetend in de middagzon keer ik huiswaarts, een wolk van stof achterlatend. De heuvels smeulen in de hitte, maar op de fiets is de bries aangenaam. Remmend en trappend laat ik het gele gebouw, waar ik zo’n vriendelijk hernieuwd welkom kreeg, achter me.
Dit is mijn werk.