Moei...moei...moei-pie-moei!

Moei…moei…moei-pie-moei… Elke ‘moei’ betekent een slag met de peddel in het water. Moei…moei…moei-pie-moei… Het bruine Mekongwater klotst tegen de boot, kletst ons nat en stroomt naar binnen via een scheur in het hout ter hoogte van het wateroppervlak. Het ruwe hout van de peddel schuurt mijn handen, maar we gaan dapper door. Een golf water slaat naar binnen als peddels elkaar in de weg zitten door gebrek aan ritme, oeps


Dat we de drakenbootrace niet zouden winnen als enig buitenlands team stond vanaf de oefendag wel vast. Toch stonden veertig VSO-ers op zondag 1 november klaar om te gaan. We waren niet alleen het enige ‘ barang’ team, ook waren we het enige gemengde team en waarschijnlijk ook het enige gezelschap dat nooit met het volledige bemanning heeft geoefend.
Het mooiste moment kwam al snel toen we in een open vrachtwagen naar de rivieroever reden. Staand in de laadbak met groene T-shirts en onvervalste VSO-pet trokken we behoorlijk wat aandacht. E’en Khmerman in krama (soort sarong van traditionele rood-wit geblokte katoen) vond ons duidelijk erg grappig. Terwijl hij met zijn ene hand zijn omvangrijke buik vasthield, wees hij met de andere naar ons. Zijn geschater zorgde onder ons voor collectieve slappe lach. Zo openlijk ben ik zelfs met hardlopen in Kampong Cham niet uitgelachen.

De organisatie is op zijn Cambodiaans en dus wordt er geduld van de roeiers gevraagd. Na een aantal uur wachten en kijken naar de competitie, is het aan ons. Wij zijn boot 141 en racen tegen 142. Tot daar geen problemen.
In de boot plaatsgenomen roeien we eerst stroomopwaarts tweehonderd meter naar de start: een bootje dat midden in de rivier ligt en dan is het roeien wat je roeien kan tot een kilometer verder waar de koning zit te kijken. Dit op de maat van onze coach die dansend op de punt van de boot staat en af en toe moei-pie-moei schreeuwt.
Dat klinkt simpel, niet?
Niet dus.

Eenmaal op de rivier beginnen we gestaag te roeien. Ik zit aan de rechterkant waar ik zicht heb op de verste oever en een groot stuk rivier. Het water vliegt voorbij, dus ben ik na een kwartier erg verbaasd om te zien aan de dichtstbijzijnde oever dat we geen meter zijn opgeschoten. Onze inspanningen helpen ons ietsje vooruit, maar de andere boten komen zo dicht langszij dat roeien onmogelijk wordt. De lolbroeken hangen nog even aan, slaan nog even wat waterspetters onze kant op en roeien er ogenschijnlijk makkelijk weer vandoor. Zo doe je dat dus.

Na een uur (!) proberen de tweehonderd meter te overbruggen naar de start, geeft ons opperhoofd het op. Helemaal onredelijk is dat niet, het merendeel van de roeiers had het na dat eerste kwartier al opgegeven, ondanks mijn aanmoedigende geschreeuw!
We keren de boot (lees: het dansende opperhoofd en zijn helper keren de boot) en beginnen dan maar alsnog te racen. Nu met de stroom mee. Ha, nu lijkt het niet alleen hard te gaan, we gaan echt hard. En al geloof ik ze niet, volgens onze fans aan de kant peddelden we aardig gelijk. Hoe dan ook, we worden niet door drie roeiteams ingehaald, maar door twee en dat is een fijne manier om er naar te kijken.

Drijfnat en nog een half uur later klimmen we weer op de kant. Aanleggen gaf ook zo zijn problemen. Dat was dat, tijd voor een drankje en de afterparty. Wel valt ons op dat de stad erg naar open riool stinkt, toch vreemd dat dat op andere dagen minder is.
Desondanks trekken we naar het chique FCC restaurant (welbekend uit de film ‘ Killing fields’ dit is het café voor expats met geld of vermoeide roeiers die uit zijn op een verwennerij) en genieten vanaf het terras op de eerste verdieping van een koud drankje en de goede racers op de Mekong. Toch kunnen we zelfs in FCC niet ontkomen aan de rioollucht, hoe komt dat dan toch?

Even later lopen we terug naar het Programma kantoor van VSO waar we ook blijven slapen. De zon maakte ons rozig en warm en het roeien maakte ons loom. Eerst een douche. En een was. De wasmachine in het Programma kantoor is een zeldzame luxe die we in onze provinciehuisjes niet kennen. Gek trouwens, na de douche en de kledingwissel is ineens de rioollucht in de stad stukken minder, hmm.

Om een lang verhaal iets in te korten: de afterparty was leuk, de extra dag in Phnom Penh erg fijn ondanks hectische drukte in de avonduren. (Er moet een punt zijn geweest waarop de politie dacht: ‘Laten we een willekeurige stukken hoofdweg afsluiten nu er twee miljoen mensen in Phnom Penh zijn, kunnen we lachen’. Al lachten ze er niet echt bij. ) En nu zit ik voor het eerst in mijn eigen huis mijn blog te schrijven. Geen gedeelde kamer, een (bijna) uitgepakte tas. Mijn spulletjes uitgestald, inclusief de Holland verjaardagskalender en de Delftsblauwe snuisterijen. (Nooit gedacht dat ik die ooit zou gaan waarderen.) Thuis.

Oh ja, met mijn Hollandse wortels kan ik het niet laten dit te vermelden. Op de extra Phnom Penh-dag zijn we op Mondulkiri-truienjacht gegaan. Nergens anders in Cambodja heb je die namelijk nodig. Maar wat ik zeggen wil, H&M truien op de Russische markt met Europees label € 14,95 hier drie voor $7,50 (ongeveer €5). Made in Cambodia :)