Einde (voor nu)

Twee jaar, negen maanden en drie dagen geleden (of vier dagen, hang teen beetje van je tijdszone af) stapte ik op het vliegtuig richting het oosten, naar Cambodja, samen met Ilja die ik toen nog nauwelijks kende. Ik kende ook het land nog niet, had geen idee wat een ‘Effective Teaching and Learning Advisor’ eigenlijk doet (terwijl ik er toch een bleek te zijn), hoorde geen verschil tussen Khmer en Phnong, vond rijst iets dat je eet als avondeten en hooguit twee keer per week en had nog nooit op een Honda Dream gezeten.

Van de ene verbazing naar de andere cultuurschok strompelend en weer terug werden de dagen weken, bolstaand van ervaringen en aanpassingen, ondertussen stoom afblazend op de blog en op elkaar. Van de groep met wie we startten is alleen Sarah nog in Cambodja, onder een andere titel, de rest heeft andere wegen gevonden.

Ook voor mij is het tijd om aan iets nieuws te beginnen. Nieuw Zeeland. Australie. Een tussenspel tussen toen en morgen. Morgen land ik weer op Schiphol om aan de mallemolen te beginnen die solliciteren heet. Het echte leven weer in, of waren de afgelopen jaren juist echt? Morgen en overmorgen, maar meer waarschijnlijk: de dagen erna, zullen het uitwijzen.

In Australie nam ik de trein. Of de bus, maar niet het vliegtuig. Dat is veel reistijd, want inderdaad, het is een groot land. Ik vind dat ik nu kan zeggen dat ik een idee heb hoe groot. Drie dagen in de trein om een kwart van het land te doorkruisen, zo groot, dus. Of een paar uur vliegen, maar dan is de charme er toch een beetje vanaf, in ieder geval had ik dan de wilde kamelen, dingo’s en rode kangoeroes moeten missen die met ons mee renden, danwel sprongen. Op mijn laatste treinreis op de Indian Pacific naar Perth ontmoette ik, buiten een eigenaardige dame die behalve verscheidene samenzweringen ook geesten zag en daar graag uitgebreid over wilde spreken (ook ’s nachts als ik liever wilde slapen), een Spaans stel (Julio en Ana) die in Perth een campervan huurden en vroegen of ik op mijn laatste dagen mee wilde. Uiteraard wilde ik dat en zo zag ik onverwachts nog de ‘Turqoise Coast’ met Sneeuwwitje-wit zand en (verrassend) blauwgroen water.

De avond dat ik weer netjes wordt afgezet in Perth is een zondag, wat niet de beste avond is voor een stad als Perth waar alle deuren stipt om vijf uur op slot gaan en het shuttlebusbedrijf, noch de taxicentrale de telefoon opneemt. Dankzij een standvastige baliemedewerkster bij het goedkoopste plaatselijke hostel, staat er toch een meneer met een taxi voor de deur als ik om vier uur (’s ochtends) klaar sta met mijn rugzak, voor de laatste keer (voorlopig). De beste man houdt er een vriendelijke babbel op na en vertelt hoe hij volgende maand gaat emigreren naar Canada met zijn vrouw en twee kinderen van vier en twee jaar oud en hoe hij zelf ook aardig wat heeft afgereisd. Hij heeft op Cyprus gewoond, in Engeland, Saoudi Arabie, Pakistan en Afganistan. ‘Niet de gemakkelijkste landen om te wonen’, merk ik nog op, mijn maag op een laag pitje van onaangename nieuwsgierigheid. ‘Nee, want wij hielpen nog met de bescherming van de Afganen,’ zegt de vriendelijke familieman, ‘dat heet nu de Taliban’.
Dit nieuws moet even zinken. Tot ik op het vliegveld ben aangekomen, eigenlijk, met de auto in 1 stuk. De meneer wenst mij vriendelijk een prettige reis en helpt met mijn bagage. Ik moet denken aan vooroordelen en de discutabele waarde daarvan.

Kuala Lumpur biedt vertier voor een gestrande reizigster die elf uren te besteden heeft en de laatste fatsoenlijke maaltijd een etmaal geleden heeft mogen proeven, pittige Indische thali op een bananenblad en verscheidenen straathapjes later ben ik er klaar voor. De laatste restjes van mijn de reis die op 2 september 2009 begon en het schrijven van mijn laatste blog. En die is nu ...
Uit.